آقا ما نمی‌دانیم در رحمت خدا غرق بودن چه لذتی دارد. کسی که به خدا اعتقاد دارد، یک نور کوچکی در دلش روشن است. به یک دلیلی، مثلاً یک کتاب خوبی خوانده یا حادثه‌ای برایش اتفاق افتاده و این، یک اعتقادی برایش ایجاد کرده است، یک نور مختصری ته دلش روشن است. یک چراغ کوچکی، یک شمع کوچکی در دلش روشن است. اگر خدایی نکرده گناه کند، روی این نور را سیاهی می‌گیرد. اگر ادامه بدهد، ادامه بدهد، ادامه بدهد، آن نور خاموش می‌شود. این ادامه دادن گناه مهم است. اگر آدم به گناهی معتاد باشد، مهم است. خود همین اعتیاد به گناه عاقبت آدم را به شر می‌کند. اگر نه، کسی که یک نور کوچکی ته دلش روشن بود، با خدمت به مردم، با عبادت، با نماز، مثلاً با زیارت امام حسین(ع)، حج یا زیارت مشهد این نور هی قوت می‌گیرد. در روایات آمده یک وقت به جایی می‌رسد مثل اینکه در دلش 10 تا چراغ روشن است. آن نور مختصر هی قوت می‌گیرد و بعد یواش یواش تبدیل به 10 تا، 20 تا چراغ می‌شود. در آن روایت آمده این‌ها چراغ‌هایی هستند که تا قیام قیامت روشن می‌مانند. شما بهره آن نور چراغ را می‌بری. هیچ وقت در زندگی‌ات گیج نمی‌شوی که ندانی چکار کنی؛ درمانده نمی‌شوی که ندانی چکار کنی؛ غصه تو را از پا درنمی‌آورد، به برکت آن نور. 
این نور کمک می‌کند بتوانی راهت را درست انتخاب کنی. این مال این است که به کار خوب اعتیاد پیدا کرده است. حالا دیگر عادت دارد همیشه نمازش را اول وقت بخواند، روزه‌اش را جدی می‌گیرد، چند روز پیش از ماه رمضان هم روزه را شروع می‌کند، مثلاً دهه محرم یک روز روضه را هم تعطیل نمی‌کند. این می‌شود اعتیاد [به کار خوب]. هی نور روی نور... این نور، همراه با خوشی است، شما همیشه خوشی. زندگی ما یک دقیقه غصه است، یک دقیقه سختی است، یک دقیقه خوب است اما برای آن آدم، دیگر هیچ وقت ناخوشی نیست، همیشه خوشی است چون مرکز وجودش که قلبش است، پر از نور است. این نور همراه شادمانی است. اگر آدم زحمت بکشد و بدست بیاورد، می‌ارزد. مرگ برایش خوش و راحت است. قبر برایش خوش و راحت است. چه فرمودند؟ «واما الذین ابیضت وجوههم ففی رحمه الله هم فیها خالدون».