​​​​​​​به گزارش روابط عمومی مؤسسه بوستان کتاب، چاپ هجدهم کتاب «شیعه در اسلام» اثر علامه سید محمدحسین طباطبایی(ره) و به کوشش حجت‌الاسلام والمسلمین سید هادی خسروشاهی به همت مؤسسه بوستان کتاب در 212 صفحه منتشر شد. 
اثر حاضر که به خامه برجسته‌ترین عالم شیعی معاصر نگاشته شده، دورنمای کلی این مذهب را معرفی می‌کند. این اثر در سه بخش تألیف شده؛ در بخش نخست که با عنوان «کیفیت پیدایش و نشو و نمای شیعه»
نگارش یافته، ضمن اشاره به آغاز پیدایش شیعه و کیفیت آن، به دلیل جدا شدن اقلیت شیعه از اکثریت سنی و بروز اختلاف پرداخته و به دو مسئله جانشینی و مرجعیت علمی می‌پردازد.
در ادامه این بخش، با اشاره به استقرار سلطنت بنی‌امیه، شیعه در قرن دوم تا چهاردهم هجری مورد بحث و بررسی قرار گرفته و انشعابات شیعه تشریح شده و در پایان، به شیعه دوازده امامی و فرق ایشان با زیدیه و اسماعیلیه اشاره شده است. 
نویسنده در دومین بخش از این کتاب که به «تفکر مذهبی شیعه» اختصاص یافته، با تبیین مأخذ اساسی تفکر مذهبی در اسلام و راه‌هایی که قرآن کریم برای تفکر مذهبی نشان می‌دهد، تفاوت در میان سه طریق نامبرده را مورد بحث و بررسی قرار داده و روش شیعه در عمل به حدیث را بیان کرده و به تعلیم و تعلم عمومی در اسلام می‌پردازد. 
«اعتقادات اسلام از نظر شیعه دوازده امامی» عنوان سومین و آخرین بخش از کتاب حاضر است که ضمن اشاره به پیغمبرشناسی، معادشناسی و امام‌شناسی، به فرق میان نبی و امام اشاره شده و در ادامه نیز اجمالی از تاریخ زندگی دوازده امام(ع) تبیین و ظهور مهدی(عج) از نظر عمومی و خصوصی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. پایان این بخش نیز به پیام معنوی شیعه اختصاص یافته است. 
در بخشی از این اثر می‌خوانیم: «پیام معنوی شیعه به جهانیان یک جمله بیش نیست، آن این است که «خدا را بشناسید» و به تعبیر دیگر راه خداشناسی را پیش گیرند تا سعادتمند و رستگار شوند و این همان جمله‌ای است که پیغمبر اکرم(ص) برای نخستین بار دعوت جهانی خود را به آن افتتاح فرمود: «ای مردم خدا را به یگانگی بشناسید و اعتراف کنید تا رستگار شوید». 
ما افراد بشر به حسب طبع دلداده بسیاری از مقاصد زندگی و لذایذ مادی هستیم ولی با نهاد خدادادی خود می‌فهمیم این لذایذ و مطالب برای انسان آفریده شده نه انسان برای آن‌ها و آن‌ها به دنبال انسان باید باشند نه انسان به دنبال آن‌ها.
تنها خداست که واقعیتی است غیرقابل زوال و همه چیز در پناه هستی او رنگ هستی می‌یابند و با روشنایی ذات او روشن و پیدا می‌شوند. هنگامی که انسان به چنین درکی مجهز شود، آن وقت است که خیمه هستی او در پیش چشمش مانند حباب روی آب فرو می‌خوابد و مشاهده می‌کند جهان و جهانیان به یک هستی نامحدود و حیات و قدرت و علم و هرگونه کمال نامتناهی تکیه زده‌اند و انسان و هر پدیده دیگر جهانی مانند دریچه‌هایی هستند که هر کدام به اندازه ظرفیت خود ماورای خود را که جهان ابدیت است، نشان می‌دهند».