​​​​​​​مصطفی آقایی، هنرمندی که افتخار دوخت پوش سنگ قبر و مضجع مقدس، پوش ضریح مطهر و پرچم گنبد منورحرم مطهر امام هشتم(ع) نصیبش شده، می‌گوید: به نظر من و از نگاه شخصی که با مقوله هنر سروکار دارد، پرچم همچون یک رسانه عمل می‌کند. وقتی باد به پرچم می‌خورد، جنبش و تکان خوردن پرچم یعنی «حیات و زندگی» در آن مکان ادامه دارد. تکان خوردن پرچم در بالای گنبد طلا و منور حرم مطهر امام هشتم(ع) حکم قفسه سینه و ادامه جریان تنفس در انسان را دارد. همچنان‌که ما انسان‌ها گاهی اوقات نگران وضعیت انسان مجاور و بغل دستی خودمان می‌شویم و با نگاه کردن به قفسه سینه او و بالا و پایین رفتن قفسه سینه‌اش، متوجه نفس کشیدن و زنده بودن و حیات او می‌شویم، تکان خوردن پرچم گنبد در حرم مطهر حضرت رضا(ع) هم از نظر شخص من به عنوان یک زائر و فردی که با هنر سروکار دارد، یعنی اینکه حیات و زندگی در حرم جریان دارد. اصلاً با دیدن گنبد طلای حرم مطهر امام هشتم(ع) بدون پرچم، توی ذوق و احساس انسان می‌خورد و احساس ناخوشایند و بدی به انسان دست می‌دهد.
به نظر شخصی من، پرچم بالای گنبد منور امام رضا(ع) هم زبان حال خاص خودش را دارد. شاید زبان حالش این باشد که چقدر خوشبخت است در بین این همه پارچه و پرچم، این پرچم توفیق داشته در حرم مطهر حضرت ثامن‌الائمه(ع)، بر فراز بهشت قرار گیرد. در این صحن و سرای مقدس، هیچ کار و اتفاقی بی‌دلیل و حکمت نیست هرچند شاید ما حکمت و راز آن را نفهمیم و آگاه نشویم. من معتقدم همه هستی و متعلقات آن، سیر تکاملی دارند. بد نیست خاطره‌ای در این زمینه بیان کنم. یکی از بانوان همکارما، «یک توپ نخ مشکی رنگ» که متعلق به مادر مرحومش بود را پنج مرتبه و طی پنج سال در پروژه‌های مختلف هنری و دوخت‌های سنتی مربوط به بنیاد شهید، مؤسسات خیریه، کمیته امداد و... به من تحویل داده بود و قرار بود از این توپ نخ در این طرح‌ها و پروژه‌ها استفاده شود، اما هر دفعه و به دلایل مختلف، این کار میسر نشد تا اینکه در سال 1400 شمسی این توپ نخ در طرح حاشیه‌دوزی پارچه پوش فوق ضریح مطهر حرم منور امام هشتم(ع) استفاده شد و یک متر از آن هم، اضافه آمد و باقی ماند. یعنی همه چیز بر اساس حکمت الهی و عنایات امام رضا(ع) جوری چیده شده بود تا پس از پنج سال از درگذشت یک مادر مؤمن و دلداده امام رضا(ع)، توپ نخ متعلق به او در کارهای هنری ضریح مطهرامام هشتم(ع) استفاده شود. خاطره دیگر من مربوط به یکی از ابزارهای دوخت سنتی به نام «مشته» است. یکی از بانوانی که حدود15 سال توفیق خدمتگزاری در حرم مطهر رضوی را داشت به همراه خواهر شوهرش در کلاس‌های آموزشی دوخت‌های سنتی من در بنیاد شهید شرکت می‌کرد. ایشان پس از مدتی فوت کرد اما خواهر شوهرش در پروژه‌های هنری گوناگون حرم مطهر امام رضا(ع) در کارگاه رواق حضرت زهرا(س) با ما همکاری می‌کرد. یک روز خواهرشوهر این بانوی فوت شده، تعدادی از لوازم و ابزار مربوط به دوخت‌های سنتی و چرم‌دوزی آن مرحوم را در اختیار ما گذاشت تا در صورت لزوم از آن‌ها استفاده کنیم. یک روز با خودم به همین موضوع فکر می‌کردم که این بانوی مؤمنه چندین وقت است از دنیا رفته، اما یکی از ابزار چرم‌دوزی متعلق به او به نام ابزار «مشته» هنوز در کارگاه رواق حضرت زهرا(س) در حرم مطهر رضوی برای پروژه‌های هنری حرم مورد استفاده قرار می‌گیرد و همین ابزار وسیله‌ای شده تا همیشه در حرم مطهر امام رضا(ع) به یاد آن مرحوم باشیم.