​​​​​​​ این در حالی است که متأسفانه پیش از اعزام تیم ملی به استرالیا (بازی اول از پنجره چهارم) در یکی از جلسات تمرینی تیم ملی، بین حامد حدادی و سرمربی (سعید ارمغانی) حواشی و درگیری لفظی ناخوشایندی اتفاق می‌افتد که شایسته و زیبنده مجموعه تیم ملی، آن هم در شرایط و موقعیت حساس انتخابی جام جهانی بسکتبال نیست و پیامدهای آن می‌تواند رؤیاها و انگیزه‌های صعود به جام جهانی که حق مسلم بازیکنان و جوانان متعصب ایرانی است را کمرنگ و کمرنگ‌تر و ابهام‌های تیم ملی را بیشتر کند. وقتی این ابهام‌ها پیچیده‌تر شد که پس از آن حواشی، تیم ملی بسکتبال با ترکیبی متفاوت، ناهماهنگ و به ظاهر با جوان‌گرایی و در غیاب چهار بازیکن اصلی و کلیدی (حامد حدادی، ارسلان کاظمی، بهنام یخچالی، محمد حسن‌زاده)، روانه دیداری سخت در شهر بندیگو استرالیا می‌شود و نتیجه را به تیم دوم یا سوم استرالیا (98-68) واگذار می‌کند. 
حالا گروهی از صاحبان تیم ملی یعنی مردم از سرمربی تیم ملی می‌پرسند: پیش از اعزام چند جلسه تمرین کردید و به کدام جمع‌بندی و هماهنگی تیمی رسیدید که در یک بازی رسمی و انتخابی جام جهانی، این‌گونه ناشیانه و سردرگم وارد میدان شدید! آیا خروجی بازی مقابل استرالیا برای تیم ملی، تنبیه بازیکن و یا بازیکنان خاطی بود؟ آقای سرمربی، درمیانه مسابقات انتخابی جهام جهانی وقت جوان‌گرایی و یا تست آزمون و خطا نیست، جای این تفکر در تمرینات پیش از مسابقات و درنهایت در بازی‌های تدارکاتی است.
گروهی از مربیان و کارشناسان بسکتبال بر این باورند که تیم ملی باید با همان ترکیب و بازیکنان اصلی مقابل یک تیم قوی مثل استرالیا بازی می‌کرد تا عیار بهتری از تیم ملی بدست آید و در فرصت‌های مناسب نیز از جوان‌های تیم هم بهره می‌گرفت. در حالی که در اقدامی پرابهام، شما چهار بازیکن کلیدی تیم ملی را نبردید یا خودشان با شما نیامدند؟! (لطفاً با مردم صادق باشید زیرا شما سرمربی تیم ملی هستید). گروهی از مخاطبان تیم ملی می‌پرسند: آیا تصمیم ناگهانی شما و همفکرانتان برای جوان‌گرایی تیم ملی آن هم از پنجره چهارم مسابقات، یک فرار رو به جلو است؟ شاید باید به رئیس فدراسیون یادآوری کرد هنوز هم برای بازنگری و انتخاب یک گزینه جدید، یک سرمربی صاحبنام خارجی که کوچینگ حرفه‌ای و مدیریت و تعامل با بازیکنان را بداند، دیر نیست، زیرا بازیکنان شایسته و متعصب تیم ملی بسکتبال لیاقت حضور در جام جهانی را دارند. اجازه ندهید جوانان ما ابزار سیاست‌کاری و رفیق‌بازی‌های قدیمی شوند، زیرا تیم ملی متعلق به مردم است و یک باشگاه خصوصی نیست که فرد یا افرادی خاص تصمیم بگیرند. آقای رئیس شخص شما مسئول هستید.