​​​​​​​درباره درس‌هایی که ازواقعه عاشورا و کربلا می‌توانیم داشته باشیم ، یکی از آن‌ها مسئله سپاسگزاری و شکرگزاری است... مصیبت و بلا و ابتلایی سخت‌تر از روز عاشورا و جریان کربلا؛ چه شهادت و چه اسارت نداریم... ولی شما در طول سفر، از ابتدا تا انتهایی که این قافله به مدینه برگشت، یک مورد پیدا نمی‌کنید که آقا ابا عبدالله(ع)، اصحاب و یاران و اهل بیتش گلایه داشته باشند... شکایت از خدای متعال داشته باشند...به عنوان مثال بین آن‌ها و خدای متعال شکرابی شده باشد و به خدا اعتراض کنند که این چه گرفتاری است ؟ چه بیچارگی وچه دربه دری است؟ ... به مردم گفتند شما ظلم می‌کنید... اشتباه می‌کنید...به مسیر گمراهی می روید، ولی نسبت به خدای متعال نه تنها گلایه و شکایتی نبوده، بلکه همه اش حمد و مدح و ستایش و ثنا و تشکر از خدای متعال بوده... مثلاً شب عاشورا آقا ابا عبدالله (ع) درخطبه ای که خواندند فرمودند: ای خدا من مدح و ستایش می کنم... تعریف تو را می‌کنم... ثنای تو را می‌گویم... حساب کنید کسی که در محاصره دشمن است، می داند فردا همه عزیزانش پرپر می‌شوند، خودش هم به شهادت می رسد و اهل بیتش اسیر می‌شوند، ولی می‌گوید خدایا من بهترین مدح‌ها و ثناها را از تو می‌گویم. آقا امام سجاد (ع) که درحقیقت در این سفر رنج‌های بسیار زیادی کشیدند... حالا عزیزانی که شهید می‌شوند تقریباً به قول بنده راه میانبُر را می‌گیرند و میانبر می‌زنند، روحشان پرواز می‌کند و می‌روند، ولی عزیزانی که جانباز می‌شوند یا اسیر می‌شوند، گرفتاریشان از شهید بیشتر است... زخم زبان‌ها، گرفتاری‌ها، دردها، رنج‌ها ، زندان‌ها... معتقدم حضرت زینب، حضرت سجاد و اهل بیت واقعاً رنج اسارتشان بیشتر از شهید شدن بوده... در این سفر کوفه و شام و ابتلائاتی که داشتند... خب... قافله وقتی برگشت به مدینه مردم مدینه جمع شدند از صحبت‌های امام سجاد(ع) بهره بگیرند... امام سجاد (ع) خطبه شان را این‌گونه شروع می‌کنند: إِنَّ اللَّهَ وَ لَهُ الْحَمْدُ ... همانا خدای متعال...  اول شاید می‌خواهند بگویند چه گرفتاری‌هایی برایشان پیش آمده... اما فوری می‌گویند و« له الحمد» ...یعنی یک وقت فکر نکنید ما از خدا ناراضی هستیم... گلایه داریم، شکایت داریم... به قول معروف در مقام حکایتیم نه در مقام شکایت... این خودش یک درس بزرگی است، در مسئله شکرگزاری و مسئله کفران نعمت.  یک علامت دوستان اهل بیت(ع) و نشانه مؤمن، این است که شکرگزار باشد.