لحظه تحویل سال است. یکی یکی و دوتا دوتا و برخی گروهی ایستاده‌ایم. تنگ و فشرده با چشم‌هایی که برق شوق و اشک را با هم دارد. هر کدام هر دعایی که بلدیم می‌خوانیم. یکی آهسته، دیگری بلند. این است که از کف صحن تا آسمان خانه علی بن موسی‌الرضا(ع) دعاست که به لهجه‌های مختلف شنیده می‌شود. صحن پر از بوی گل و عود و اسپند است. انگار همه ایران میهمان این خانه هستند و آمده‌اند تا سال را زیر سایه صاحبخانه نو کنند. نقاره که نواخته می‌شود و توپ سال را می‌زنند، حالا تبریک و سلام و صلوات است که تا خود خدا بالا می‌رود. اشک‌ها تمام شده و لبخندهای نو شده از خوشحالی زائرانی خبر می‌دهد که دلشان گرم به بیمه امام رضا(ع) است برای همه روزهای پیش رو.