مدارهایی که روی سر ماست
مدارهای زمین به سه دسته کلی مدار پایینی زمین یا لئو (LEO)، مدار میانی یا مئو (MEO) و مدار زمین آهنگ یا ژئو (GEO) تقسیم می‌شوند. البته مداری نیز با عنوان مدار بیضوی بالا با نام هئو (HEO) وجود دارد که ارتفاع نقطه اوج آن‌ها بسیار بالاست و ویژگی آن‌ها این است که ماهواره در این مدار مدت زمان طولانی را در آسمان منطقه مورد نظر طی می‌کند. ماهواره‌های مدار لئو در فاصله نسبتاً کمی از سطح زمین قرار دارند؛ بیشترین ارتفاع این نوع ماهواره‌ها از سطح زمین بین۲۰۰ تا 2هزار کیلومتر از سطح زمین و زمان یک دور چرخش ماهواره‌هایی که در این مدار قرار دارند به دور زمین حدود ۹۰ دقیقه است. در این مدار معمولاً ماهواره‌های سنجشی، هواشناسی و برخی ماهواره‌های جاسوسی قرار دارند. مدار میانی یا مئو نیز فاصله میان مدار لئو (2هزار کیلومتر) و مدار ژئو(۳۶هزار کیلومتر) از سطح زمین را پوشش می‌دهد که اغلب ماهواره‌های سامانه‌های موقعیت‌یاب در جهان در این مدار قرار دارند. اما مهم‌ترین مدار که دستیابی به آن نیازمند دانش و توان فنی کشورهای صاحب چرخه فضایی است، مدار ژئو یا مدار زمین‌آهنگ یا ژئوسنکرون است. این مدار در فاصله ۳۶هزار کیلومتری از سطح زمین و زاویه صفر درجه نسبت به خط استوا قرار دارد که اگر جسمی مانند ماهواره در این مدار قرار بگیرد، سرعت چرخش آن به دور زمین با سرعت چرخش زمین برابر خواهد بود و هر دور مداری آن معادل ۲۴ ساعت خواهد بود. از جمله مزیت‌های قرار گرفتن ماهواره در این مدار این است که ماهواره همواره در یک نقطه مشخص در آسمان قرار دارد و برای دریافت سیگنال از ماهواره نیازی به ایستگاه‌های گیرنده سیار وجود نخواهد داشت. در حال حاضر کشورهای روسیه، آمریکا، اتحادیه اروپا، چین، ژاپن، هند، ایران، کره شمالی، کره جنوبی توان پرتاب ماهواره به مدار لئو را دارند که از میان این کشورها نیز روسیه، آمریکا، اتحادیه اروپا، چین، ژاپن و هند قادر به پرتاب ماهواره به مدارهای مئو و ژئو هستند.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
