این جنایت‌ها فراموش نمی‌شوند
امروز، 30 آوریل، سالروز پایان جنگ ویتنام است؛ جنگی که باید آن را یکی مهم‌ترین و در عین حال، فجیع‌ترین جنایات آمریکایی‌ها در تاریخ بدانیم. طی 20 سال، از 1334 تا 1354ش، یانکی‌ها در منطقه‌ای به‌وسعت سه کشور ویتنام، کامبوج و لائوس، دست به کشتارهای وحشیانه زدند. هدف آن‌ها به زانو درآوردن مردم این نواحی و برقراری دوباره رژیم استعماری وابسته به غرب بود. برای نخستین بار دولت ویتنام در سال 1374، آمارهای مربوط به جنگ 20ساله ویتنام را منتشر کرد؛ این آمارها بسیار تکان‌دهنده بودند؛ 2میلیون غیرنظامی و بیش از یک میلیون و 100هزار نظامی و شبه‌نظامی ویتنامی به‌دست آمریکایی‌ها و عموماً با شنیع‌ترین شکل ممکن کشته شدند. یک حساب سرانگشتی به ما می‌گوید آمریکایی‌ها و نیروهای وابسته و مورد حمایت آن‌ها،
طی دو دهه، روزانه 425نفر را به قتل می‌رساندند. این آمار عجیب و باورنکردنی، تنها با آمارهای مربوط به جنگ جهانی اول و دوم قابل مقایسه‌است. کاخ سفید برای به‌زانو درآوردن مبارزان ویتنامی، از نامتعارف‌ترین سلاح‌های آن دوره استفاده کرد؛ بمب‌های فسفری، بمب‌های ناپالم و حتی بمب‌های کوچک هسته‌ای. عوارض استفاده از این سلاح‌های نامتعارف، همچنان در میان مردم ویتنام و به‌ویژه کودکان ناقص‌الخلقه‌ای که متولد می‌شوند، دیده می‌شود. مقتولان این تهاجم طولانی و گسترده، تنها در میدان جنگ یا ضمن بمباران‌های گسترده کشته نشدند؛ بسیاری از غیرنظامیان، زنان و کودکانی بودند که پس از تجاوز و شکنجه‌های غیرانسانی، زنده‌زنده سوزانده یا به رگبار بسته می‌شدند. جنایت بزرگ «مِی‌لای» که طی آن، سربازان آمریکایی در روستایی به همین نام، به همه 450زن و دختر تجاوز و سپس تمام آن‌ها را سلاخی کردند، یک نمونه کوچک از فاجعه 20ساله جنگ ویتنام است. بااین‌حال، سران کاخ سفید هیچ‌گاه این جنایات را محکوم نکردند؛ حتی در سال 1361، هفت سال بعد از شکست مفتضانه در ویتنام، بنای یادبود کهنه‌سربازان آمریکایی این جنگ را در کنار بنای یادبود آبراهام لینکلن و جرج واشنگتن ساختند تا به همه دنیا نشان دهند، آن‌چه در ویتنام رقم خورد، بخشی از تفکر اصیل آمریکایی است! با وجود تمام گزارش‌های تاریخی تأثرآور، پایان جنگ ویتنام را باید یک پیروزی درخشان برای ملتی دانست که برای بیرون راندن دشمن اشغالگر و رسیدن به استقلال، از هیچ کوششی فروگذار نکرد و با وجود کمبودهای شدید، محرومیت‌های گسترده و کمی نفرات، شکست را به یکی از دو ابرقدرت جهان در آن دوره، تحمیل کرد و بینی سران کاخ سفید را به خاک مالید. آمریکایی‌ها، در جنگ ویتنام، 738میلیارد دلار هزینه کردند؛ یعنی به نرخ 60-50سال قبل، روزانه حدود 103 میلیون دلار! اما انگار محاسبات آن‌ها برای به زانو درآوردن یک ملت، درست از آب در نیامد، همان‌طور که بعدها در عراق و افغانستان چنین شد و نشان داد که اصولاً سران کاخ سفید، محاسبه‌گران خوبی نیستند!
طی دو دهه، روزانه 425نفر را به قتل می‌رساندند. این آمار عجیب و باورنکردنی، تنها با آمارهای مربوط به جنگ جهانی اول و دوم قابل مقایسه‌است. کاخ سفید برای به‌زانو درآوردن مبارزان ویتنامی، از نامتعارف‌ترین سلاح‌های آن دوره استفاده کرد؛ بمب‌های فسفری، بمب‌های ناپالم و حتی بمب‌های کوچک هسته‌ای. عوارض استفاده از این سلاح‌های نامتعارف، همچنان در میان مردم ویتنام و به‌ویژه کودکان ناقص‌الخلقه‌ای که متولد می‌شوند، دیده می‌شود. مقتولان این تهاجم طولانی و گسترده، تنها در میدان جنگ یا ضمن بمباران‌های گسترده کشته نشدند؛ بسیاری از غیرنظامیان، زنان و کودکانی بودند که پس از تجاوز و شکنجه‌های غیرانسانی، زنده‌زنده سوزانده یا به رگبار بسته می‌شدند. جنایت بزرگ «مِی‌لای» که طی آن، سربازان آمریکایی در روستایی به همین نام، به همه 450زن و دختر تجاوز و سپس تمام آن‌ها را سلاخی کردند، یک نمونه کوچک از فاجعه 20ساله جنگ ویتنام است. بااین‌حال، سران کاخ سفید هیچ‌گاه این جنایات را محکوم نکردند؛ حتی در سال 1361، هفت سال بعد از شکست مفتضانه در ویتنام، بنای یادبود کهنه‌سربازان آمریکایی این جنگ را در کنار بنای یادبود آبراهام لینکلن و جرج واشنگتن ساختند تا به همه دنیا نشان دهند، آن‌چه در ویتنام رقم خورد، بخشی از تفکر اصیل آمریکایی است! با وجود تمام گزارش‌های تاریخی تأثرآور، پایان جنگ ویتنام را باید یک پیروزی درخشان برای ملتی دانست که برای بیرون راندن دشمن اشغالگر و رسیدن به استقلال، از هیچ کوششی فروگذار نکرد و با وجود کمبودهای شدید، محرومیت‌های گسترده و کمی نفرات، شکست را به یکی از دو ابرقدرت جهان در آن دوره، تحمیل کرد و بینی سران کاخ سفید را به خاک مالید. آمریکایی‌ها، در جنگ ویتنام، 738میلیارد دلار هزینه کردند؛ یعنی به نرخ 60-50سال قبل، روزانه حدود 103 میلیون دلار! اما انگار محاسبات آن‌ها برای به زانو درآوردن یک ملت، درست از آب در نیامد، همان‌طور که بعدها در عراق و افغانستان چنین شد و نشان داد که اصولاً سران کاخ سفید، محاسبه‌گران خوبی نیستند!
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
