11 اردیبهشت 1275، ناصرالدین شاه که داشت خود را برای مراسم پنجاهمین سال سلطنتش آماده می‌کرد، در حرم حضرت عبدالعظیم(ع)، هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. ضارب، میرزا رضای کرمانی بود؛ او را یکی از اطرافیان سیدجمال‌الدین اسدآبادی می‌دانند. تردیدی نیست که میرزا رضا، مسلمانی متعهد و مبارز بوده‌است؛ با این حال، مورخان روشنفکر معاصر که بعضاً طبعشان با ادعاهای خاورشناسان اروپایی سازگارتر است، کوشیده‌اند تا میرزا رضا را وابسته به فرقه ضاله بابیه معرفی کنند و هدف او را از کشتن ناصرالدین‌شاه، گرفتن انتقام خود سرکردگان این فرقه بدانند که در سال 1231ش، به‌دلیل سوءقصد به‌جان ناصرالدین‌شاه، کشته شدند. این ادعا، البته بر هیچ دلیل مستند و منطقی استوار نیست. خوشبختانه متن بازجویی‌های میرزارضا موجود است و در کتاب‌هایی مانند «تاریخ بیداری ایرانیان» اثر ناظم‌الاسلام کرمانی، می‌توان آن‌ها را خواند؛ بازجویی‌هایی که در آخرین ساعات عمر وی انجام شده و اگر میرزارضا، کوچک‌ترین گرایشی به فرقه ضاله بابیه داشت، در آن نمود پیدا می‌کرد. او دلیل اقدام خود را ظلم بی‌حد شاه قاجار، فساد افسارگسیخته درباریان که به جامعه هم نفوذی تام و تمام یافته‌است و نیز، فقر جانکاهی می‌داند که قاطبه مردم ایران از آن رنج می‌برند و در محرومیت کامل، بدون هیچ امیدی روزگار می‌گذرانند.