10 اردیبهشت سال 1358، زمانی که هنوز ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران استوار نشده‌بود، امام خمینی(ره) با صدور فرمانی تاریخی، قطع روابط دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران را با مصر، اعلام کرد. این اقدام، آن هم کمتر از سه ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نشان‌دهنده جایگاه فلسطین و حمایت از مردم مظلوم آن، در منظومه فکری و اعتقادی امام خمینی(ره) است. پس از تأسیس رژیم جعلی اسرائیل در سال 1327، اعتراضات گسترده‌ای در جهان اسلام شکل گرفت که سبب انجام اقداماتی توسط دولت‌های عربی شد؛ آن‌طور که بسیاری گمان می‌کردند کار رژیم صهیونیستی در همان ابتدای کار، ساخته است. اما واقعیت این بود که دولت‌های مرتجع عرب، نه می‌خواستند و نه می‌توانستند با عقبه وابسته نظامی و فکری خودشان، به مصاف صهیونیست‌ها بروند. شکست سنگین در دو جنگ چند روزه، نتیجه‌ای بود که سران کشورهای عربی با آن همه تبلیغ و خط‌ ونشان کشیدن، بدست آوردند؛ اما جالب است که در همان حال، نفت تولید شده توسط شرکت آمریکایی آرامکو در عربستان، سوخت مورد نیاز تانک‌های اسرائیلی را در صحنه نبرد تأمین می‌کرد! در همان حال، کشورهای اسلامی غیرعربی، مانند ایران که تحت تسلط رژیم‌های وابسته بودند، منطق ناموزون «عربی بودن» مسئله فلسطین را به بهانه‌ای برای برقراری ارتباط با رژیم صهیونیستی تبدیل کردند. با این حال، بودند روشنفکران و علمای اندیشمند و جامع‌نگری که از همان ابتدا، مسئله فلسطین را، مسئله‌ای اسلامی و نه عربی تلقی کردند و به گسترش این دیدگاه در میان جامعه اسلامی همت گماشتند. در ایران، آیت‌‌الله سیدابوالقاسم کاشانی، شهید نواب صفوی و تنی چند از علمای بزرگ و نامدار آن دوران، به تشکیل تجمعات گسترده و جمع‌آوری کمک برای فلسطینیان پرداختند؛ حتی در جریان ملی شدن صنعت نفت، از داوطلبانی که مایل بودند دوشادوش مبارزان فلسطینی بجنگند، ثبت‌نام به عمل آمد و فقط در تهران،3هزار نفر آمادگی خود را اعلام کردند. آرمان نجات و آزادی فلسطین، طی کمتر از دو دهه و در پی شکست‌های خفت‌بار اعراب، رنگ‌وبوی ناسیونالیستی خود را از دست داد. بسیاری از مردم مسلمان منطقه، چه عرب و چه غیرعرب، به این نتیجه رسیده بودند که آزادی قدس از این مسیر، میسر نمی‌شود. خیانت انور سادات، رئیس‌جمهور مصر، کشوری که تا چندی قبل و در عهد جمال عبدالناصر، سردمدار ناسیونالیسم عربی و مدعی آزادکردن قدس با این تفکر بود، باعث تجدید نظر بسیاری از گروه‌های مبارز، در مشی فکری و مبارزاتی‌شان شد. سادات در میان بُهت مسلمانان منطقه و به‌ویژه فلسطینی‌هایی که به مصر امیدها بسته بودند، در کمپ‌دیوید دست‌های خون‌آلود 
مناخیم بگین، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی و قصاب دیریاسین را فشرد و همه ادعاهای پیشین را از یاد برد. اقدام امام خمینی(ره) در قطع رابطه دیپلماتیک با مصر به دلیل روابط این کشور با رژیم صهیونیستی، آغاز یک وحدت رویه رسمی در جهان اسلام بود؛ وحدتی که در آن، مدعیان آزادی قدس، نه اعراب مرتجع، بلکه مسلمانان معتقدی بودند که با الهام از جمهوری اسلامی، پیروزی بر این رژیم جعلی را، آرزویی دست نیافتنی نمی‌دانستند.