قرآن می‌فرماید: باید پایه زندگی بر تقوا باشد. اگر زندگیمان را روی تقوا بنا کنیم پایه آن محکم است و خراب‌شدنی هم نیست. زندگی‌ای که روی تقوا بنا شود، مسلماً خراب‌شدنی نیست. ممکن است دیر و زود شود، ممکن است یک زحمات، مشقات و مشکلاتی جلو بیاید، به مو می‌رسد، ولی پاره نمی‌شود؛ محکم است. اگر امروز نتیجه ندهد، فردا نتیجه می‌دهد.
وقتی برادرهای یوسف در مقابل او حاضر شدند و حضرت یوسف را شناختند، قرآن از حضرت یوسف یک جمله عالی نقل می‌کند، می‌گوید: اگر شما به این ذلت رسیدید و من به این عزت، برای این است که پایه کار من تقوا و پایه کار شما فسق و فجور بود: «مَنْ یَتَّقِ وَ یَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ».
معنی ندارد کسی زندگی را روی تقوا بنا کند و آن زندگی خراب شود. بالاخره می‌رسد به حضرت یوسف و یک زندگی آنچنانی که افتخار است برای انسانیت. اگر هم زندگی‌اش روی گناه باشد، می‌رسد به برادرهای یوسف. ممکن است اول پیروزی باشد. ممکن است دوم و سوم یک زرق و برقی باشد، اما بالاخره تاریخ، تجربه، قرآن و روایات به ما می‌گوید این زندگی نابود است. این زندگی حرام است: «أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَی تَقْوَی مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوَانٍ خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَی شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِی نَارِ جَهَنَّمَ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِین».
اگر ما در قرآن آیه‌ای جز این نداشتیم، بس بود که بفهمیم زندگی ما، علم ما، ریاست ما، عمر ما و اولاد ما باید بر پایه تقوا باشد. خانه ما و اجتماع ما باید بر پایه تقوا باشد. می‌فرماید اگر پایه تقوا باشد، معلوم است این زندگی محکم است و اما اگر پایه فسق شد، نظیر کسی است که لب دره سیل‌زده، یک ساختمانی بنا کرده باشد. معلوم است بنای لب دره سیل‌زده به کجا خواهد رسید. اگر در دنیا باشد، با یک باد مختصری، با یک طوفان، آن را به ته دره می‌برد و اما به قول قرآن شریف اگر زندگی ما باشد، ته جهنم می‌رود: «علی شفا جرف هار فانهار به فی نار جهنم و الله لا یهدی القوم الفاسقین». برای اینکه دست عنایت خدا روی سر فاسق نیست. وقتی دست عنایت خدا روی سر فاسق نباشد، زندگی او بالاخره نابود می‌شود. سقوط او نظیر سقوط یک بنا نیست که ته دره باشد؛ زندگی او سقوط می‌کند، خودش سقوط می‌کند و یک دفعه چشم‌ها را که باز می‌کند، می‌بیند وسط جهنم است.