امام‌زین‌العابدین(ع) در دعاهای خود در صحیفه سجادیه از خدا می‌خواهد جامعه‌اش معرفت به او پیدا کنند که این معرفت موجب سعادتمندی ایشان می‌شود.  امام‌زین‌العابدین(ع) در دعای بیست و ششم صحیفه سجادیه می‌فرماید: «وَ زِدْهُمْ بَصِيرَهً فِي حَقِّي وَ مَعْرِفَهً بِفَضْلِي‌ حَتَّى‌ يَسْعَدُوا بِي»؛ خوب دقت کنید: دعا در مورد جامعه است؛ «زِدْهُمْ»؛ خدایا! بیفزا بینایی آن‌ها را در حق من و معرفت به فضل من تا به‌وسیله من سعادتمند شوند! حضرت از خداوند می‌خواهد ایشان در بُعد معرفتی سبب سعادتمندی جامعه شوند. باء در «بی» باء سببیه است. در اول این دعا آمده هر وقت حضرت یاد همسایه‌ها و اولیا و دوستانشان می‌افتاد؛ یعنی همان جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کرد، این دعا را می‌خواند. پس انسان نباید دربرابر جامعه بی‌تفاوت باشد.