​​​​​​​این فیلم داستان یک زن و شوهر با بازی حامد کمیلی و آزاده صمدی را روایت می‌کند. مرد استاد دانشگاه و چهره‌ای شناخته شده در فضای مجازی است و همسرش پزشک است. به موازات روایت داستان این خانواده، دختر جوان ساده‌ای را با بازی غزل شاکری می‌بینیم که تا نیمه‌های پایانی دلیلی برای بودن او در داستان ارائه نمی‌شود. دکتر ثمین(سمین) درگیر حاشیه‌‌های اینستاگرامی و اخاذی می‌شود و اوضاع تا جایی پیش می‌رود که زندگی خانوادگی‌اش را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موقعیت شغلی و اجتماعی او را تا مرز نابودی می‌برد.
بی‌تعارف باید گفت «روایت ناتمام سیما» تا یک فیلم سینمایی قابل تأمل فاصله بسیاری دارد؛ اگرچه سوژه‌ای که دستمایه ساخت آن شده یکی از معضلات مهم امروز جامعه و فرصت مناسبی است تا بحران‌های ناشی از فضای مجازی و تهدیدهای آن را بررسی کند اما زبانش در بیان حداقلی مسئله هم الکن مانده؛ فیلم‌نامه سست و آبکی است و چفت و بست درستی هم ندارد. گره‌افکنی و گره‌گشایی‌های فیلم‌نامه سطحی است، اساساً درامی شکل نمی‌گیرد و به سختی می‌تواند مخاطب را با خودش همراه کند. از طرفی دیگر بازی‌ چشمگیری هم در این فیلم نمی‌بینیم، مهران احمدی که در این فیلم نقش همکار و دوست دکتر ثمین را دارد در همان شمایل مرد دغل و شارلاتانی ظاهر شده که بارها مشابه آن را بازی کرده و در نقش‌آفرینی سایر بازیگران هم نمی‌توان اتفاق تازه‌ای یافت و تکرار همیشگی خودشان هستند.
و اما گیشه؛ سینمای ایران به دلایل مختلفی که گاه از ضعف برمی‌آید و گاه از تعلقاتی که متأثر از ریشه‌های فرهنگی است، به ژانر اجتماعی علاقه وافری دارد. ضعف از آن جهت که سراغ ژانرهای دیگر مانند اکشن، تاریخی و جنایی که عمدتاً نیازمند بودجه‌های کلان، تکنیک‌های روز سینمایی و پروداکشن‌های عظیم است، نمی‌رود و دلیل فرهنگی‌اش هم از آن باب است که طبق پیشینه و ریشه‌های فرهنگی، مخاطبش علاقه‌مند به داستان است و سینمای قصه‌گو را دوست دارد. حالا در میان خیل عظیم فیلم‌های اجتماعی که هر ساله ساخته می‌شوند و از هر 10 تای آن چند فیلم شانس این را پیدا می‌کنند که شاخص و ویژه باشند، فیلمی مانند «روایت ناتمام سیما» چه جایگاهی دارد؟

خبرنگار: صبا کریمی