​​​​​​​یکی از ناهنجاری‌های تلخ در فوتبال ایران رفتار غیرمتعارف برخی مربیان لیگ برتری در جریان برگزاری مسابقات رسمی کنار خط طولی است، آن‌ها برای اینکه جریان بازی را در کنترل خود داشته باشند همانند دادزن‌های بازار میوه و تره بار که مشغول خودنمایی هستند، در جریان 90 دقیقه وقت قانونی بازی با داد و فریاد و راه انداختن جنجال کنار زمین تلاش می کنند تمرکز داور و بازیکنان حریف را به کلی از بین ببرند تا مثلاً به اصطلاح خود نبض بازی را در اختیار بگیرند.
با وجود تکرار این اتفاق از سوی برخی مربیان اما عجیب اینجاست کمیته انضباطی و اخلاق فدراسیون فوتبال هیچ اقدامی برای از بین رفتن این رفتار به خرج نمی‌دهند و تنها با جریمه‌های مالی ماجرا را به پایان می‌رسانند تا دادزن های لیگ برتر در حاشیه امن قرار گیرند.
هرچند تعداد این قبیل مربیان به تعداد انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد اما آن‌ها به گونه‌ای رفتار می‌کنند که بزرگ‌ترین تهدید برای برگزاری یک دیدار فوتبال به حساب می آیند تا حدی که داور چهارم و ناظر بازی مجبورند از ابتدای بازی تا دقیقه ای که داور سوت پایان را به صدا در می آورد به صورت مداوم نگران رفتارها و تنش آفرینی‌های این جمع باشند تا بحران و جنجالی بابت رفتار آن‌ها شکل نگیرد.
نکته تأمل برانگیز اینجاست که برخی دستیاران این مربیان هم به صورت سیستماتیک مسئولیت تنش آفرینی در جریان یک بازی را برعهده دارند، به شکلی که از دقیقه یک بازی با هر سوتی از سوی داور شروع به جنجال‌سازی روی نیمکت می‌کنند تا به این ترتیب فضای بازی را به سمت جنجال و درگیری سوق دهند، هرچند تا به امروز هیچ سندی برای اثبات این ادعا منتشر نشده اما گفته می‌شود این افراد از روز نخست به عنوان مسئول دعوا به استخدام یک باشگاه در می‌آیند تا تفکرات تنش‌زای مربیان پر سروصدای لیگ برتری به درستی به اجرا درآید.
شاید تصورش سخت باشد، اما اگر به آمار و ارقام کارت‌های زرد و قرمز این طیف از مربیان و دستیاران به اصطلاح هوچی‌گر نیم نگاهی بیندازید، آن‌ها رکورددار دریافت کارت زرد و قرمز هستند تا با اختلاف در صدر بداخلاق‌ترین مربیان لیگ برتری قرار بگیرند، اما در کمال ناباوری آن‌ها هر دوره در لیگ ایران حضور دارند و بدون هیچ منعی به تکرار رفتار غیرمنطقی و غیراصولی خود ادامه می‌دهند تا این واقعیت برملا شود که انگار متولی برگزاری مسابقات علاقه‌مند به حضور این افراد در جریان رقابت‌های فوتبال است، در غیر این صورت با صدور احکام بازدارنده و در نظر گرفتن محرومیت‌های طولانی مدت مانع از ترویج این روند نامناسب می‌شدند، اما نه تنها از این خبرها نیست بلکه سران فدراسیون فوتبال نام لیدر این جریانات را به عنوان گزینه‌های مربیگری تیم ملی نیز مطرح می‌کنند تا به این شکل پاداش رفتار غیر حرفه‌ای خود را از متولیان مدیریت فوتبال دریافت کنند.
اما پرسشی که برای افکارعمومی و هواداران فوتبال همیشه بی پاسخ مانده، این است که چگونه متولیان مدیریت فوتبال ایران شعار سالم‌سازی و اصلاح فضای کنونی را سر می دهد، اما در قبال این رفتارها سکوت می کند و ماجرا را با یک جریمه نقدی ماست‌مالی می‌کنند؟ آیا این طیف از مربیان داخلی شهامت بروز چنین رفتارهایی در رویدادهای بین‌المللی را دارند یا اینکه از ترس اجرای درست و صحیح قانون، شهامت کوچک‌ترین رفتار خارج از چارچوب را ندارند؟