در توصیف پرهیزگاران می‌فرماید: شب را آغاز می‌کند در حالی که همّ او شکرگزاری حق است و روز را آغاز می کند در حالی که هم و غمش یاد خداست. شب را با ترس می‌گذراند و روز را با شادمانی، ترس از غفلت خویش که از آن برحذر داشته شده و شادمانی به سبب فضل و رحمت خدا که شامل حال او شده‌است. 
(خطبه 193 نهج‌البلاغه)