​​​​​​​دعای سی‌ام صحیفه سجادیه درباره ادای دِین است. اینکه خدا کمک کند دیونمان را ادا کنیم... دیون هم فقط پول نیست.... دیون مادی داریم و معنوی. گاهی خدایی ناکرده آبروی کسی را خدشه‌دار کردیم، هتک حرمتی کردیم.
حضرت می‌فرماید: «خدایا به تو پناه می‌برم از غم و غصه بدهی و گرفتاری و اینکه فکر من را درگیر می‌کند». چون کسی که مدیون است باید تلاش کند دِینش را ادا کند. چه بسا شغلش را باید زیاد کند، بیداری شب، فکر و خیال. البته واقعاً از صمیم دل نیت و دغدغه و پشتکار داشته باشد خدا هم دِینش را ادا می‌کند. دِینش هم برای مسائل ضروری باشد، برای چیزهای بی‌خودی نباشد... البته بحث قرض‌الحسنه جداست... خیلی هم سفارش شده است... خدا می‌گوید شما به بنده من قرض می‌دهید به من قرض می‌دهید، من طرف حساب شما هستم. ما فکر می‌کنیم بخشش گناه فقط با استغفار و توبه است. یکی از چیزهایی که گناهان را پاک می‌کند، قرض‌الحسنه است. «لَأُکَفِّرَنَّ عَنکُم سَیِّئاتِکُم» ... خدا درباره قرض‌الحسنه می‎فرماید هم گناهانتان را پاک می‌کنیم و هم اینکه «وَ لَأَدخلَنَّکُم جَنَّاتٍ» شما را وارد بهشت می‌کنیم... از صدقه بالاتر است. در صدقه ممکن است یک کسی به دروغ بیاید یا مثلاً برای کار دیگر می‌خواهد خرج کند ولی معمولاً آدم‌هایی که می‌آیند قرض‌الحسنه بگیرند محتاج‌های واقعی هستند که برای ضروریات زندگی می‌آیند. عزت طرف هم حفظ شده است. حالا... از آن طرف در روایت‌ها داریم که تا می‌توانیم قرض نگیریم. هر کسی یک وظیفه‌ای دارد. به ما می‌گویند تا می‌شود کسی که می‌شود به او قرض بدهید، رویش را زمین نزنید. ولی به طرف قرض‌گیرنده می‌گویند تا می‌توانید قرض نگیرید، کفاف زندگی کن، قناعت کن، تا به ضرورت نرسیده قرض نکن، رو نزن. قرض گرفتن به خصوص مواردی که نیاز نیست نهی شده است. یا برای تشریفات، برای تجملات، زیاده‌خواهی ... پیغمبر خدا(ص) می‌فرماید: «إیّاکُم وَ الدِّینَ، فَإِنّهُ هَمُّ بِالَلیلِ وَ ذُلَّ بِالنَهارِ» تا جایی که می‌توانید از دیگران قرض نگیرید، چون فکر و خیالت شب مشغول می‌شود که من چگونه این قرض‌ها را ادا کنم. روز هم باید بروی در صف بایستی، ضمانت می‌خواهد، ضامن می‌خواهد، رو بزنی. ذلت در روز است، غم و غصه در شب است، تا این دین را ادا کنید.