​​​​​​​دکتر محمدرضا قائمی نیک در خصوص عنوان روز جهانی «علم در خدمت صلح و توسعه» به خبرنگار ما می‌گوید: در مورد مفهوم «توسعه» یادآوری یک تذکر را لازم می‌دانم؛ اینکه بهتر است به جای کلمه توسعه، به قول رهبر معظم انقلاب از کلمه «پیشرفت» استفاده کنیم، زیرا توسعه در جهان امروزی و در شرایط  فعلی، بیشتر و به طور عمده، بار و معنای غربی و غیراسلامی پیدا کرده و رهبر معظم انقلاب در مقابل این کلمه، عبارت مهم و تأثیرگذار «الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت» را به کار می‌برند. همچنین بسیار بجاست که درباره موضوع این گفت‌و‌گو، توجهی هم به بند «علم و دانش و پژوهش» کنیم که در بیانیه گام دوم انقلاب از سوی رهبر انقلاب بیان شده و آن را مرور کنیم. به طور خلاصه و بر اساس منویات رهبر معظم انقلاب اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب، می‌توان این‌گونه از فرمایشات ایشان درخصوص چگونگی به خدمت گرفتن علم درزمینه صلح و توسعه بهره برد که دو شرط یا راهکار از سوی ایشان برای علم و پژوهش بیان می‌شود. یکی «دستیابی به قله‌های علم جهانی» و دیگری به تعبیر امروزی ما «عبور از آن»، یعنی «به خدمت درآوردن این علوم در جهان اسلام و به نفع مسلمین». مثلاً ما باید ابتدا به قله‌های علم جهانی در زمینه  نانوتکنولوژی، پزشکی، انرژی هسته‌ای، علوم دفاعی و... دست یابیم، سپس به جای جنگ، خشونت، آشوب، فتنه و... از این علوم در راستای موارد صلح‌آمیز زندگی بشر و پیشرفت جوامع بشری و به‌ویژه خدمت به پیشرفت جوامع اسلامی و دینی استفاده کنیم.
با این توضیح باید عرض کنم در تعالیم مشترک تمام ادیان اصیل ابراهیمی، یک مفهوم و یک نگاه مهم و یک پرسش اساسی وجود دارد مبنی بر اینکه «از کجا آمده‌ام؟ برای چه آمده‌ام؟ به کجا می‌روم؟» 
در مقابل مفهوم و مسیر پیشرفت واقعی دینی و الهی که بیان شد، جهان غرب و آموزه‌های غربی در بیان مفهوم توسعه، یک مسیر دیگری را به اشتباه برای انسان‌ها بیان می‌کنند که دقیقاً برخلاف و در تضاد با آموزه‌های ناب دینی و الهی است. 
این تفکر غربی و غیردینی به موضوع از کجا آمده‌ام و به کجا می‌روم کاری ندارد و توضیحی درباره این دو مطلب نمی‌دهد و به آن‌ها نمی‌پردازد، یعنی یا سکوت کرده و یا  این دو موضوع را به طور کامل نفی می‌کند و با آن به مقابله و تضاد برمی‌خیزد، بنابراین فقط به موضوع حدفاصل و میانه این دو مفهوم و این دو حقیقت، یعنی «برای چی آمده‌ام؟» و به همین دنیای مادی و جهان فعلی (دنیای امروزی) که انسان‌ها در آن زنده هستند و زندگی می‌کنند، می‌پردازد. به عبارت دیگر، پیشرفت و توسعه را فقط و فقط در همین دنیای مادی و طبیعی خلاصه کرده و به‌اصطلاح مفهوم و عبارت «پیشرفت و توسعه سکولار» را بیان می‌کند.
 یعنی انسان‌ها هر یک به تنهایی باید فقط به فکر خود و منافع و لذات خود باشند، به دیگران و صلاح و سرنوشت دیگران نیز کاری نداشته باشند، هرچه بیشتر و بهتر باید به لذت و منفعت خود، زندگی خود، پول و ثروت خود، دنیای خود، مال و اموال و امکانات خود، ترقی خود و.... بپردازند و به انسان‌های دیگر، به چیز دیگر و مفهوم و حقیقت و واقعیت دیگری نیز توجه نکنند و در این مسیر و در رسیدن به اهداف مادی و شخصی و منفعت‌طلبانه خود، استکبار و طغیان، خودبرتربینی،  ظلم و تعدی، تجاوز، جنگ، خشونت و... را هم جایز و لازم می‌دانند.