[می‌خواهیم در خصوص کسی صحبت کنیم که] هرکاری می‌کند، تحت اختیار خودش و با اختیار و اراده آن کار را می‌کند. من بخشی از کارهایم از روی عادت است. عادت دارم این موقع ناهار بخورم، بنابراین این وقت ناهار می‌خورم. اگر عادت نداشتم این وقت ناهار بخورم، این ساعت نمی‌خوردم. پس یعنی ناهار خوردنم لازم نبود، روی عادت است. خب این چیزی نیست که من اراده و اختیار داشته باشم، دارم از روی عادت عمل می‌کنم. در جمع رفقا قرار گرفته‌ایم؛ این‌ها دارند صحبت می‌کنند، ما هم صحبت می‌کنیم.
 اگر جمع این‌ها نبود، صحبت نمی‌کردم، نشسته بودم کارم را می‌کردم. یعنی نیم ساعت صحبت کردم اما هیچ کدامش حساب و کتاب نداشت. اگر کارهای من روی حساب و کتاب باشد، همه نمازم در اختیار خودم است. حالا اصلاً مهم است نماز آدم در اختیار خودش باشد؟ گفتند اگر این‌گونه دو رکعت نماز بخوانی، همه گناهانت بخشیده است. از این بهتر می‌خواهید؟ اگر بتوانم جوری نماز بخوانم که همه‌اش حواسم جمع باشد، در اختیار خودم باشد، هرچه می‌گویم با اختیار خودم بگویم. حمد و سوره را حفظ هستیم دیگر. باز از روی عادت همین‌طور تند تند می‌خوانیم و می‌رویم. این‌جوری نیست. من هرکلمه‌ای که می‌گویم از روی حساب و کتاب می‌گویم. پس هیچ چیز در ذهن من نمی‌گذرد مگر اینکه به اختیار خودم باشد.  وقت نماز هم هیچ وقت کسی نمی‌خواهد حواسش بیرون باشد.
 بنابراین در تمام نماز حواسش جمع است. اگر کسی اعمال و رفتارش همه‌اش به اختیار خودش باشد، پس همه نماز هم در اختیار خودش است. یک شب هم عرض کردیم اگر آدم اخلاقش خوب شده باشد، نمازش خوب است.
 اگر اخلاق آدم خوب باشد، بی‌خود و زود عصبانی نشود، نمازش هم خوب است. بین اخلاق خوب و اراده اینکه همه کارهایش تحت اراده خودش باشد، نوعی یکسانی است. آدم هم اراده‌اش در اختیار خودش است، هم اخلاقش خوب است. این دو تا یکی می‌شود. یعنی اگر اخلاق شما خوب باشد، همه کارهایت در اختیار خودت است. اگر همه کارهای آدم در اختیار خودش باشد، پس نمازش در اختیار خودش است.