این حدیث قدسی از امام صادق(ع) نقل شده که خدای متعال به حضرت موسی فرمود: اعْلَمْ أَنَ‏ كُلَ‏ فِتْنَهٍ بَذْرُهَا حُبُّ الدُّنْیَا؛ ای موسی بدان هر فتنه‌ای در عالم واقع شود بذر و تخمش حب دنیاست. در کتاب غررالحکم ده‌ها حدیث از کلمات قصار امیرالمؤمنین(ع) در مذمت حب دنیا نقل شده است. در یکی از آن‌‌‌ها حضرت می‌فرماید: حبّ‏ الدّنیا رأس‏ الفتن‏ و أصل المحن؛ رأس و اساس همه فتنه‌ها حب دنیاست و اصل همه محنت‌ها و بلاها هم حب دنیاست. بلاهایی که به انسان رومی‌آورد برای این است که تعلق به دنیا دارد و خواسته‌اش نسبت به دنیا فراهم نشده است؛ مسائل برخلاف میل و علاقه‌ای که به دنیا دارد، پیش رفته است، این است که ناراحت می‌شود. مصیبت برای چنین کسی به معنای از دست‌دادن چیزی است که موجب لذت دنیاست. پس اصل محنت‌ها حب دنیاست. به همین دلیل آن‌هایی که به دنیا علاقه ندارند، از بلاها و مصیبت‌ها خیلی ناراحت نمی‌شوند. استرس‌ها، فشارها، اضطراب‌ها و بیماری‌های روانی همه برای کسانی است که به دنیا دلبستگی دارند. وقتی تعلق به دنیا نباشد ناراحتی هم پیدا نمی‌شود و این‌ بیماری‌ها و محنت‌ها هم به دنبالش پیش نمی‌آید. باز کلامی از امیرالمؤمنین(ع) است که می‌فرماید: إِنَّكَ لَنْ تَلْقَى اللهَ سُبْحَانَهُ‏ بِعَمَلٍ‏ أَضَرَّ عَلَیْكَ مِنْ حُبِّ الدُّنْیَا؛ ای انسان تو که خدا را ملاقات می‌کنی ممکن است چیزهایی داشته باشی که به حالت مضر باشد؛ گناهانی کرده‌ای و در قیامت وقتی وارد آن عالم می‌شوی، به تو ضرر می‌زند؛ ولی هیچ چیز نیست که ضررش به اندازه حب دنیا باشد. آنچه از همه بیشتر تو را از رحمت خدا دور و از لقای الهی محروم می‌کند، حب دنیاست.
روایتی از امام سجاد(ع) نقل شده که می‌فرماید: مَا مِنْ‏ عَمَلٍ‏ بَعْدَ مَعْرِفَهِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ مَعْرِفَهِ رَسُولِهِ أَفْضَلَ مِنْ بُغْضِ الدُّنْیَا؛ بالاترین عمل‌ها کسب معرفت خدا و سپس کسب معرفت پیغمبر است؛ پس از این دو هیچ عملی مثل بغض دنیا ارزشمند نیست. بغض دنیا را عمل به‌شمار  می‌آورد و می‌فرماید: پس از کسب معرفت خدا و رسول خدا، دشمنی با دنیا بالاترین عمل است. فراموش نکنید منظور از حب دنیا همان تعلقاتی است که انسان دارد و به‌خاطر آن‌ها دنیا را هدف قرار می‌دهد و آخرت و کمالات حقیقی را فدای آن می‌کند. چنین چیزی اصل همه گناهان خواهد بود و همه سقوط‌ها از اینجا ناشی می‌شود.