​​​​​​​تأکید بر برنامه‌ریزی‌های کلان که‌ از‌ سوی‌ کـارشناسان بـا رویـکرد عمرانی و اقتصادی صورت می‌گرفت، موجب غفلت از مسائل اجـتماعی و فـرهنگی در برنامه‌ریزی‌ها‌ شد‌. شکست این برنامه‌ریزی‌ها و پیامدهای آن سبب رواج مفهوم توسعه پایدار محله‌ای شد. جنبش‌ توسعه‌ محله‌ای با شعار «کوچک زیـباست» بـرنامه‌ریزی را از خـردترین واحد آغاز می‌کند. این جنبش در‌ چارچوب‌ توسعه‌ پایدار شهری، مـحله‌ها را سلول‌های شهری دانسته، آن‌ها را واحد برنامه‌ریزی قرار‌ داده‌ و در جهت اهداف اجتماعی، از ظرفیت‌های موجود در محله بهره می‌برد. این دیدگاه به سرعت مورد پذیرش هـمگان‌ قـرار‌ گـرفت؛ به‌طوری‌که یونسکو در هزاره‌ سوم‌ اهداف توسعه‌ را‌ حول‌ محور افزایش ظرفیت اجتماعات کوچک قرار‌ داد‌. تـوسعه مـحله‌ای فرایندی است‌ که‌ در آن تغییر در محله‌ به‌واسطه‌ مداخله ساکنان از طریق مشارکت در تصمیم‌گیری صورت مـی‌گیرد. بـه عـبارت دیگر، برنامه‌ریزی‌ با‌ مردم، نه برای آن‌ها، عنصر‌ کلیدی‌ توسعه‌ محله‌ای است.