شخصی خدمت امام صادق(ع) آمد و عرض کرد: پدر و مادرم فدای شما باد، پسر پیغمبر(ص) به من یک پندی بیاموزید. حضرت شروع کردند جملاتی به او فرمودند. اینکه:اگر خدا متکفل روزی و رزق شده، «اگر او تعهد و تکفل کرده روزی‌ات را به تو می‌دهم، پس برای چی غصه می‌خوری؟» هان! حالا من یک مثال می‌زنم؛ گرچه خیلی پایین است، چاره‌ای ندارم. بابا‌ گفت: باباجان من خرجی‌ات را به تو می‌دهم. این بچه برای خرجی غصه دارد؟ بابا به بچه‌اش بگوید، نگاه کن، نه خدا، ها! اینجا بچه برای خرجی غصه می‌خورد؟ نه. 
اگر واقعاً این را که خدا روزی را سهم‌بندی می‌کند قبول داری، چرا حرص می‌زنی؟ چرا اعصابت را بی‌خود خراب می‌کنی؟ این در و آن در می‌زنی، حلال و حرام ، از هر راهی دست می‌اندازی.
حضرت به او فرمود: اگر قیامتی در کار است، حسابی در کار است و اگر حسابرسی خداوند حق و درست است، پس برای چه این همه مال روی هم انباشته می‌کنی؟ تازه حضرت فقط حلالش را گرفته، نه حرامش را. اگر به این اعتقاد داری؟ چرا روی هم انباشته می‌کنی؟ چیزی را که احتیاج هم نداری هی روی هم می‌گذاری. اگر واقعاً اعتقاد داری آنجا باید برای همین حلال‌هایش، فرض کنیم از شیر مادرت هم حلال‌تر باید جواب پس بدهی، پس چرا این قدر روی هم جمع می کنی؟ 
اگر برای آنجا که داری اطاعت خدا را می‌کنی پاداش درست است یعنی قبول داری خدا به تو پاداش می‌دهد، چرا پس از آن احساس خستگی می‌کنی؟ چرا کسل می‌شوی؟ کسی که اطاعت می‌کند باید بعدش خوشحال شود؛ چون می‌داند پاداش هست، آنجا بهش می‌دهند. کسی برای دیگری کار می‌کند، می‌داند آخر سر یک پول حسابی می‌خواهد بهش بدهد؛ آن‌قدر خوشحال می‌شود که کار را کرده؛ بعد پول را بهمان می‌دهد. ای دنیا! ما در دنیا خیلی شوخی می‌کنیم ، یکی از شوخی‌هایش هم همین است. 
اگر این را قبول داری که هرچه در راه خدا بدهی، جایش را پُر می‌کند، چرا چیزی نمی‌دهی؟ بخل معنایش چیست؟ امساک کردن، جایی که شرعاً و عقلاً سزاوار است انسان از آنچه دارد، انفاق کند جلویش را بگیریم، به این بخل می‌گویند.  اگر اعتقاد داری اگر عمل زشت انجام دهی خدا تو را کیفر می‌کند و کیفرش هم آتش جهنم است، پس چرا داری گناه می‌کنی؟ خیلی هست، من دیگر بیش از این نمی‌گویم. همه‌اش تنبّه بود. بنشینید فکر کنید خودتان.