​​​​​​​ما در حد این نیستیم که خود او را بشناسیم. باید نگاه کنیم ببینیم آن آخرین مرحله‌ای که شعاع وجود او تابیده به کجا رسیده است تا کشف کنیم آن آفتاب چیست و کجاست؟ وقتی شعاعش به زائر قبرش می‌خورد، این است. امام ششم(ع) به حسین بن ثُوير فرمود: ‌ای حسین! آن کسی که به زیارت قبر اباعبدالله‌الحسين(ع) برود، اگر پیاده باشد، به هر قدمی یک حسنه برایش می‌نویسند و یک سیئه محو می‌کنند و اگر سواره باشد، به هر جا که سم اسبش برسد، باز به هر قدمی یک حسنه برایش ثبت و یک سیئه محو می‌شود. این‌ها معنی دارد، یعنی آنجا تصفیه‌ و تجریدت می‌کنند تا لیاقت پیدا کنی. 
آنچه بهت‌انگیز است این است؛ فرمود: وقتی به در حائر و حرم رسیدی، خدا تو را از مفلحان قرار می‌دهد .خود من هنوز متحیرم چه خبر است؟ وقتی رسیدی به در حرمش از مفلحان خواهی شد، یعنی چه از مفلحان؟ به قرآن رجوع کنید و ببینید به افلاح رسیدن چه شرایطی دارد بعد بفهمید این دستگاه چه دستگاهی است. سوره مؤمنون را بخوانید... با یک زیارت او، آن هنگام که به در حائر رسید، از مفلحان خواهد شد، این چه اکسیری است که این طور منقلب کرده و آهنی را که در راه قبر او قدم زده، به طلای احمر مبدل می‌کند.
در این دقایق فکر کنید. آنجا حج است، با این افتراق که حج تمتع، حج بیت است، ولی زیارت قبر اباعبدالله الحسین(ع)، حج خود خداست. حج، قصد است، مقصد در آنجا عبارت است از کعبه، اما مقصد در این زیارت، خود خداست، چرا که به نص صحيح: «من زار الحسين كان كمن زار الله في عرشه».
از حج خدا که فارغ شدی، بعد چه می‌شود؟ آنچه محیرالعقول است این است؛ فرمود: وقتی از مناسکت فارغ شدی، خدا نام تو را جزو فائزان می‌نویسد. از مقام مفلحان- از در قبر او به بالای سر او-  تبدیل می‌شود به فائزان. آن وقت مقام فائزان چیست؟ متن کلام خدا را باید دید تا حديث را فهمید. حال ببینید، چه دقایق و چه شرایطی است تا به اینجا برسد. «الذین امنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم درجه عند الله و اولئک هم الفائزون» مقام فائزان این مقام است... آن وقت این مرحله که مرحله کمال سعادت بشری است، به بودن بالای سر قبر حسین بن علی(ع) است.