​​​​​​​حسن رحیم‌پور ازغدی در نخستین مراسم سالگرد حاج حیدر رحیم‌پور ازغدی در سالن اجتماعات مؤسسه فرهنگی قدس به بیان خاطره‌ای از پدرش پرداخت و گفت: ایشان مطلقاً از هیچ کس ملاحظه‌کاری و محافظه‌کاری نمی‌کرد و نگاه می‌کرد کجا همه فرار می‌کنند، می‌ترسند و دنبال منافع خودشان هستند، آنجا آبرو و مالش را خرج و خطر می‌کرد. 30 تیر که شاه، مصدق را کنار گذاشت و قوام را به جای او آورد، مشهد و تهران شلوغ شد. اصل قضیه تهران بود که 30-20 نفر شهید شدند و در مشهد نیز درگیری بود. ایشان می‌گفت آن روز قرار بود بیاییم و یکی دو نفر شروع به شعار دادن کنند و بقیه نیز بگویند. دیدم آن‌هایی که قرار بود شروع کنند هیچ‌کدام شروع نمی‌کنند و نفر اول که باید شعارهایی مثل «یا مرگ یا مصدق» یا «مرگ بر قوام» بگوید، از ترس خطرش نمی‌گوید. چون یک احتمال وجود دارد که با شعار دادن آن یک نفر بقیه هم شروع به شعار دادن کنند و یک احتمال نیز این است که هیچ‌کس نگوید. ایشان گفت: دیدم این‌طور که فایده ندارد، رفتم و پشت بلندگو این‌قدر محکم شعار دادم که کشاله پایم به حدی سوخت که یک لحظه فکر کردم به من تیر انداخته‌اند، بعد فهمیدم از شدت فریادی که کشیده‌ام، فتقم پاره شده و باد فتق گرفته‌ام. بعد هم همیشه به شوخی می‌گفت من جانباز 30 تیر هستم. ایشان می‌گوید به همین واسطه و پس از آن شعار دادن بود که جمعیت هم راه افتاد به شعار دادن. باز ایشان می‌گفت یک روز پس از قضایای کودتا در مهدیه حاجی عابدزاده جلسه‌ای در خصوص انتخابات و این‌ها داشتیم که ناگهان دیدیم 15-10 لات و لوت با فحش دادن وارد شدند؛ من هم یک سیلی حواله رئیسشان کردم؛ این‌ها جمع کردند و رفتند.