انسان برای اینکه از دعا نتیجه بگیرد باید دعا را با روح بخواند، یعنی روح و قلب انسان دعا بخواند. انسان یعنی روح؛ انسان یعنی قلب. انسان بدون این‌ها چیزی پایین‌تر از مرتبه انسانی است. مثل اینکه کسی طوطی‌ای داشته باشد و به آن طوطی آموزش دهد هر که را می‌بیند به او سلام کند و آن وقت بگوید طوطی سلام کرد و دیگر به سلام من نیازی نیست! یا به طوطی‌اش آموزش دهد به میهمانان تعارف کند و خود به میهمانانش توجهی نکند و این کار را به طوطی واگذار کرده باشد! میهمان سلام طوطی را سلام صاحبخانه تلقی نمی‌کند؛ از این رو، وقتی طوطی سلام می‌کند میهمان به صاحبخانه جواب سلام نمی‌گوید. زبان انسان، در حکم طوطی انسان است؛ وقتی زبان و فکر و خیال دعا می‌کنند، در واقع طوطی انسان با خدا صحبت کرده است و خدا به انسان جواب نمی‌دهد؛ چون این کاری تفریحی و تفننی است و مطلبی جدی نیست. میهمان هنگامی به صاحبخانه پاسخ می‌دهد که صاحبخانه خودش سلام کرده یا حرفی گفته باشد.
اصل انسان، روح و قلب و عقیده و باور او است. روح انسان به سخن درنمی‌آید مگر آنکه انسان مضطر باشد. خداوند در قرآن می‌فرماید وقتی در کشتی نشسته‌اید، در حال عادی کارهای معمولی می‌کنید؛ اما همین که باد تند وزید و امواج بلند شد، آن موقع دعا می‌کنید؛ آن‌هم «مخلصين له الدين». آن موقع دیگر زبان دعا نمی‌کند و طوطی انسان نیست که اظهار حاجت می‌کند بلکه خود انسان دعا می‌کند؛ روح و قلب انسان دعا می‌کند، چون مضطر است، چون کارد به استخوانش رسيده است. دعایش سوز و التهاب و روح دارد. این دعا زود اثر می‌کند و نتیجه می‌دهد؛ چون خود انسان با خدا صحبت می‌کند؛ خود انسان از خدا نجات می‌طلبد و خدا پاسخ می‌دهد و اجابت می‌کند. در چنین حالی نه تنها مسلمان، بلکه اهل هر فرقه و عقیده‌ای دعا می‌کند؛ هرچند زبانش ساکت باشد اما قلبش سخن می‌گوید؛ آن هم چه سخنان جدی و قاطعی! در آن حالت چه وعده‌هایی می‌دهد و چه تعهدها می‌کند؟ برای اینکه زمینه احساس اضطرار فراهم شود، انسان باید التفات پیدا کند در کشتی نشسته و در حال غرق شدن است. مگر نه اینکه من و شما هم اکنون در کشتی نشسته‌ایم و در حال غرق شدن هستیم؟!... امامان معصوم(ع) به ما می‌گویند: ‌ای انسان، کشتی عمر تو در حال غرق شدن است. مراقب باش. کافی است مجرای یک رگ بگیرد یا خونی لخته شود تا انسان از بین برود.