اگر شما ندانید شاید خفقانی که هر یک از اهل بیت(ع) تجربه کردند به اندازه خفقان و دیکتاتوری زمان امام سجاد(ع) نبوده، آن وقت بعضی موضع‌گیری‌ها و سیاست‌های اجتماعی امام را درست درک نمی‌کنید. باید گفت هیچ یک از اهل بیت(ع) به اندازه امام سجاد(ع) تحت فشار پلیسی و خشونت حکومت نبودند چون حکومت کربلا آفریده و دیگر آب از سر آن گذشته است و با کسی رودربایستی ندارد. در برابر این حکومت مکتب را حفظ کردن، اشخاص محدود و معدود بر سر موضع را حفظ کردن، تجدید سازماندهی باقیمانده اصحاب اهل بیت(ع) را زیر چهار چشم پلیسی حکومت آغاز کردن، حتی یک بهانه به حکومت ندادن و تمام دستگاه‌های اطلاعاتی‌اش را دور زدن و در عین حال همه چیز را گفتن، این‌ها بخش‌هایی از واقعیات در سیره امام سجاد(ع) است. حتی آنچه به نام دعا هست؛ دعا یک بحث فوق‌العاده مهمی در حوزه انسان‌سازی است؛ رابطه انسان و خدا را درست تعریف می‌کند و به انسان قدرت معنوی می‌دهد تا بتواند خود را در زندگی مادی و عرصه‌های مختلف حفظ کند و سالم و محکم بماند و مغرور و مأيوس نشود، علاوه بر این، در خود این دعاها سبک زندگی اسلامی ناب و حتی سبک حکومت اسلامی و مدیریت اسلامی تبیین شده که اگر با این چشم هم به دعاهای صحیفه رجوع کنید می‌بینید در هر بند از این پنجاه و چند دعا که دست ماست طبیعت و ماورای طبیعت چطور در هم تنیده‌اند. همان لحظه که دارد اخلاق می‌گوید همان لحظه دارد سیاست و اقتصاد می‌گوید. آنجایی که دارد از توحید صحبت می‌کند علاوه بر توحید نظری و توحيد قلبی، دارد از آثار توحید در عرصه سیاست و خانواده و جامعه حرف می‌زند، یعنی مجموعه همين دعاهایی که از آن‌ها مانده علاوه بر اینکه دستور سلوک است یک سلوک اخلاقی و انسانی، مراحل آدم شدن را در همه ابعاد نشان می‌دهد؛ وقتی فقیر هستی چگونه؟ وقتی ثروتمند هستی چطور؟ وقتی بیماری رابطه‌ات با خدا و خلق چگونه باشد؟ وقتی سالمی چطور؟ و... علاوه بر این در تمام حوزه‌ها تقریباً دعایی از این دعاها نیست که در آن چهار پنج سرفصل از تعریف یک حکومت صالح و یک جامعه دینی ارائه نشده باشد، یعنی هر دعا به یک معنا شامل یک مانیفیست سیاسی و اقتصادی و دعانامه علیه حکومت‌ها هم هست.