​​​​​​​محمدباقر سلیمانیان درخصوص خاطرات تلخ و شیرین اسارت می‌گوید: فداکاری، ایثار، یکرنگی و اتحاد «سوغات اسارت» در دوران دفاع مقدس بود. اسارت همچون مدرسه و مکتبی بود که درس‌هایی همچون همکاری و همیاری، ایثار، یکرنگی، صفا و صمیمیت را بین ایران ایرانی بیش از پیش تقویت کرد. در دوران اسارت، اسیران ایرانی بیش از هر چیز به پیروزی و سرافرازی نظام جمهوری اسلامی ایران و خاتمه جنگ به نفع ایران و پیروزی رزمندگان اسلام فکر می‌کردند. اکنون حدود 32 سال از زمان آزاد شدن من و سایر آزادگان از اردوگاه‌های حزب بعث عراق می‌گذرد اما آزاده واقعی کسی است که خود را از گناهان برهاند و تسلیم دستورات الهی و ولایت حضرات معصومین(ع) باشد. من معتقدم سخت‌تر از اسارت جان، اسارت دل و فکر است. انسانی که در دلش ولایت و محبت ائمه اطهار(ع) را نداشته باشد، آن انسان برای همیشه گرفتار و اسیر شیطان و دسیسه‌های اوست.
راستش را بخواهید از کودکی تا به حال و ان‌شاءالله تا آخر عمر، دلم اسیر یک چیز بوده و آن لطف و محبت و ولایت امام رضا(ع) است. این شیرین‌ترین و بهترین اسارت و بلکه بهترین وابستگی در تمام زندگی‌ام هست. ان‌شاءالله خداوند دلمان را جای دیگر اسیر و گرفتار نکند. این اسارت از هر آزادی بهتر است. 
وی ادامه می‌دهد: خدا را شکر که از بچگی دلم اسیر و گرفتار ولایت امام رضا(ع) بوده و پس از آزاد شدن از اسارت هم به عنوان کارمند در دستگاه آستان قدس رضوی و تشکیلات حرم مطهر امام رضا(ع) استخدام شدم و سر سفره کرامت آقا امام هشتم(ع) نشستم و پس از بازنشستگی همچنان ریزه‌خوار خوان باکرامت آقا امام رضا(ع) هستم. استخدام در حرم مطهر و دستگاه امام رضا(ع) را هدیه‌ای الهی و لطفی از جانب امام هشتم(ع) می‌دانم، هر چند من لایقش نبودم و حضرت رضا(ع) از روی بزرگواری و کرامتش، من را به کار کردن در تشکیلات حرمش مفتخر کردند. آخرین درخواستم از امام رضا(ع) این است که از ما راضی و خشنود شوند، زیرا واسطه رضایت خدا از بندگان، رضایت و خشنودی رضای آل محمد(ع) یعنی حضرت ثامن‌الحجج‌(ع) است.