​​​​​​​علی محمد صفرمقدم از حال و هوای اولین زیارت امام رضا (ع) پس از اسارت می‌گوید: پس از ورود به خاک جمهوری اسلامی ایران، نخستین موضوع یا پرسش در ذهنمان این بود که به کجا منتقل می‌شویم؟ کرمانشاه، تهران، مشهد یا... راستش را بخواهید من و بقیه آزادگان مشهدی و خراسانی پس از اطمینان از ورود به خاک ایران، دلمان هوای حرم امام رضا(ع) و شهر مشهد را کرد و در همان ابتدای ورود به خاک وطن، صدای یا امام رضا(ع) مشهدی‌های آزاده بلند شد. سه روز طول کشید تا از کرمانشاه به تهران و سرانجام به مشهد مقدس رسیدیم. در هواپیما، من و بقیه آزادگان مشهدی و خراسانی تصمیم گرفته بودیم ابتدا برای زیارت به حرم مطهر امام هشتم(ع) مشرف شویم. پس از پیاده شدن از هواپیما در فرودگاه مشهد با جمعیت زیادی از مردم که به استقبالمان آمده بودند روبه‌رو شدیم و مردم قهرمان مشهد ما را روی دوش خود گذاشتند و سپس با اتوبوس به حرم مطهر رضوی مشرف شدیم و از صحن امام خمینی(ره) آن زمان (رواق امام خمینی(ره) فعلی) وارد حرم مطهر شدیم. نزدیک‌های غروب آفتاب بود که وارد حرم شدیم و چشممان به گنبد طلایی حرم امام رضا(ع) روشن شد. من در دلم ابتدا از خدا و سپس از امام رضا(ع) تشکر کردم که یک بار دیگر ما را به حرم برای زیارت راه دادند. نمی‌دانم چرا در آن موقع ناگهان دلم به یاد اسیران کربلا افتاد.
یادم هست در همان حس و حال، برای فرج امام زمان(عج) و سربلندی و حفظ نظام جمهوری اسلامی ایران دعا کردم. راستش را بخواهید در دوران اسارت با خودم هزار حرف نگفته آماده کرده بودم تا به امام هشتم(ع) بگویم، ولی وقتی به حرم رسیدم احساس کردم هیچ مشکلی ندارم که به امام رضا(ع) بگویم... فقط اشک و آه بود و چه حس خوبی داشتم، حس خوب رسیدن به آستان رضا(ع) و تنفس در قطعه‌ای از بهشت.