رسول خدا(ص) در روایتی می‌فرماید: «إذا وُقّع‌ فِي‌ الرَّجُل‌ وَأنتَ في ملاء فَكُن لِلرَّجلِ ناصراً ولِلقومِ زاجِراً وَقُم عَنهم».
یعنی اگر در جمعیتی بودی و مشاهده کردی پشت سر کسی توهین می‌کنند، تو حامی آن شخصِ غایب باشد و به آن قوم، امر به معروف و نهی از منکر کن و اگر نشد از آن مجلس برخیز و خارج شو.
این حدیث نشان می‌دهد دایره حقوق در اسلام تا چه حد وسیع است. در مکتب تمدن فعلی در غرب، کسی بر دیگری حقی ندارد و همه تابع قانون هستند ولی وقتی وارد اسلام می‌شویم مشاهده می‌کنیم تا چه حد دیگران بر دیگران حق دارند. حدیث مزبور نیز یکی از همین حقوق را نشان می‌دهد که اگر کسی دید در مجلسی پشت کسی سخن می‌گویند و به او توهین می‌کنند باید آن‌ها را از این کار نهی کند و از آن برادر مؤمن در غیاب او، طرفداری نماید و اگر کلام او اثر نمی‌کند از آن مجلس خارج شود.
انسان‌ها معمولاً چنین نمی‌کنند و می‌گویند به ما چه مربوط است. نهایت اینکه از آن مجلس خارج شوند ولی این گونه نیست که از آن فرد، در غیاب او حمایت و دیگران را از انجام این کار نهی کنند. ولی اسلام می‌گوید نه تنها در حضور شخص بلکه در غیابِ برادر مؤمن نیز باید او را یاری کرد. این تفاوتی اساسی است که بین تمدن اسلامی و تمدن غربی وجود دارد. حتی در تمدن غرب می‌گویند: اگر کسی می‌خواهد خودکشی کند و خود را از بالای پل به زمین پرت کند، به شما 
مربوط نیست.
 این در حالی است که اسلام حتی اجازه نمی‌دهد کسی در غیاب برادر مؤمن دربرابر او بی‌تفاوت باشد و اگر در جمعی هست که علیه او سخن می‌گویند باید اقدامی کند و اگر حرف او تأثیر نداشت مجلس را ترک نماید، زیرا آن مجلس، مجلس معصیت است و شرکت در آن جایز نیست. آیاتی از قرآن هم از حضور در مجلس معصیت نهی می‌کند، از جمله می‌خوانیم: «... إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّی‌ يَخُوضُوا في‌ حَديثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ».
مجلس یاد شده در حدیث هم، مجلس معصیت است زیرا عبارت «وُقّع» به معنای توهین کردن بوده و این مجلس به این وسیله گناه‌آلود است.