چه کسی حال بد دارد؟ کسی که عوامل ناامنی خودش را حل نکرده باشد و فراموش کرده باشد.
همه ما زیرپوستی اضطراب عدم امنیت از مرگ را داریم؛ مگر اینکه از مرگ عبور کرده باشیم که دیگر خطر و ناامنی نباشد.
عوامل ناامنی دیگر بلایایی است که در دنیا می‌تواند سراغ ما بیاید مثل دشمنی‌ها.
این‌ها حال ما را بد می‌کند. تا این‌ها را حل نکنی، همچنان اضطراب خواهی داشت و این فقط با خدا ممکن است. خدا آدم را طوری نیافریده است که انسان بتواند بدون او حالش خوب باشد.یعنی آن‌ها که کافرند و مؤمن نیستند و کاری به این حرف‌ها ندارند همه حالشان بد است؟ این‌ها که به‌به و چه‌چه‌شان به آسمان بلند است!
امیرالمؤمنین علی(ع) می‌فرماید: «المستمتعون بالدنیا تبکی قلوبهم». این‌ها که اهل دنیا هستند دل‌هایشان در حال گریه است... اگر چه به ظاهر خوش و خندان هستند ... در ادامه می‌فرماید: این‌ها از دست خودشان ناراضی‌اند و ناراحت‌اند اگر چه مردم به حال آن‌ها غبطه بخورند. مردم ممکن است به خاطر دارایی‌هایشان به آن‌ها غبطه بخورند ولی آن‌ها خوشحال نیستند.
ایمان اساساً یکی از مهم‌ترین تسمیه‌هایش این است که آدم مؤمن احساس امنیت می‌کند. «الذین آمنوا و لم یلبسوا بظلم اولئک لهم الامن»... در قرآن کریم آمده است کسانی که ایمان می‌آورند و ظلم نمی‌کنند این‌ها به احساس امنیت می‌رسند.
علی(ع) می‌فرماید: اگر کسی از دین فاصله بگیرد دیگر احساس امنیت ندارد. این احساس امنیت را اگر بخواهد عمیقاً بدست بیاورد؛ چاره‌ای جز خداپرستی نیست و ایمان به خدا هم با اطلاع داشتن از وجود خدا خیلی فرق می‌کند. بعضی‌ها به وجود خدا یقین دارند اما پس از آن کفر می‌ورزند.
ایمان به خدا با آگاهی خیلی فرق می‌کند. وقتی آگاهی در اعماق قلب انسان تثبیت شد تبدیل به ایمان می‌شود. یک احساس امنیت عمیقی برای انسان ایجاد می‌کند. کودکان همین طوری‌اند. پدر و مادر کنارشان هستند احساس امنیت می‌کنند. بازی می‌کنند هر چند لحظه یک بار به پدر و مادرشان نگاه می‌کنند. کودکان درباره غذای فردایشان احساس امنیت می‌کنند. آقای بهجت می‌فرمایند اگر به اندازه‌ای که کودکان به پدر و مادرشان برای غذای فردایشان اعتماد دارند، ما به خدا اطمینان داشتیم کارمان درست می‌شد.