در این انتخابات که سه روز - از جمعه تا یکشنبه - ادامه داشت، چهار نامزد با یکدیگر به رقابت پرداختند.
مخالفان، کسانی‌که از پوتین و یا از جنگ در اوکراین ناراضی‌اند، انتخابات مذکور را تحریم کرده‌اند. این انتخابات در سراسر روسیه به شمول مناطق تازه تصرف شده در اوکراین، برگزار شد و بر اساس آمار مقام‌های روسی، بیش از 65 درصد رأی‌دهنده واجد شرایط - تا ظهر یکشنبه - آرایشان را به صندوق ریخته بودند. یک‌هزارو115 ناظر بین‌المللی از ۱۲۹ کشور نحوه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در فدراسیون روسیه را نظارت می‌کنند.

چالش با دموکرات‌ها
هیراد مخیری  کارشناس مسائل روسیه در 
گفت وگو با قدس با اشاره به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری روسیه و رویکرد جدید این کشور در مسائل سیاست خارجی به‌ویژه در رابطه با ایالات متحده آمریکا، گفت: همواره در سه دهه اخیر از دوره فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، مهم‎ترین دستور کار برای کرملین تقابلات و تعاملات سیاست خارجی با واشنگتن بوده، به‌طوری‌که پوتین به‌عنوان یک سیاستمدار پخته و آگاه به مسائل روز جهان به خوبی می‌داند در برابر هر رئیس جمهور آمریکا از احزاب دموکرات و جمهوری‌خواه چگونه رفتار کند.
وی به مهم‌ترین موضوعی که این روزها در سیاست خارجی کرملین مورد توجه  قرار دارد، پرداخت و گفت: مسئله‌ای که امروز برای مسکو اهمیت دارد، وجود حزب دموکرات در رأس قدرت آمریکاست؛ چراکه به عقیده کرملین موجب فرایند جنگ مسکو و کی‌یف و حتی گسترش قلمرو روسیه در اروپای شرقی، ساکنان فعلی کاخ سفید( دولت بایدن) است. این در حالی است که دونالد ترامپ در کارزارهای انتخاباتی خود در شهرهای مختلف بارها خود را به‌عنوان فردی همگرا  با سیاست‌های پوتین و یا تنها شخصیت معامله‌گر با مسکو خوانده تا بتواند از این طریق در انتخابات 2024 رأی لازم را کسب کند. اما در مقابل روسیه برای دوران پساانتخابات در آمریکا به دنبال اجرای «پلن بی» است، همان رویکردی که در بین سال‌های 2016 تا 2020 کرملین در برابر کاخ سفید اجرا کرد.
کارشناس مسائل قفقاز با بیان اینکه سیاست داخلی روسیه نیز وام‌دار همان ارثیه‌ای است که از دوران گذشته در اختیار سردمداران مسکو قرار دارد، گفت: ابتدا باید در تحلیل و آینده‌پژوهی مناسبات سیاست داخلی روسیه توجه به این مسئله مهم داشته باشیم که فلسفه فکری حکمرانی روسی، میراثدار همان بنیه یکه سالاری و اتکا بر اهرم سلسه مراتبی فردمحور متمایل به رهبر اقتدارگرای شرقی است که فرایند آن مربوط به امروز و دیروز نیست، بلکه مرتب با تاریخ چند سده از روسیه تزاری و دوران حکم‌فرمایی یکه تازانه حزب کمونیسم در دوران اتحاد جماهیر شوروی و سپس انتقال آن به فدراسیون روسیه که پسا شوروی نام دارد، لحاظ می‌شود. امروز  نیزکلیددار چنین فرایندی شخصیتی برجسته، واقع‌گرا و کارکشته‌ای به‌نام ولادمیر پوتین  است که توانسته روسیه را در سه دهه اخیر در بالاترین رده جهانی قرار دهد.

احتمال گسترش جنگ تا ورشو و هلسینکی
مخیری با اشاره به آینده جنگ اوکراین در دوران جدید ریاست جمهوری پوتین، بیان کرد: در سه سال گذشته دستاوردهای مطلوبی برای مسکو در جنگ کسب شده اما امروز دغدغه اصلی کرملین در موازنه قدرت و جنگ با اروپا معطوف به اوکراین نیست، بلکه براساس تحرکاتی که ناتو در ماه‌های گذشته در شمال به ویژه لهستان و  فنلاند انجام داده، نگرانی‌هایی برای مسکو ایجاد کرده و احتمال اینکه دامنه جنگ به ورشو و هلسینکی کشیده شود، وجود دارد. در هفته‌های اخیر پوتین و دیگر مقامات مسکو همان سخنانی که در رابطه با اوکراین می‌گفتند نسبت به این دو کشور( لهستان- فنلاند) بیان می‌کنند.
کارشناس مسائل روسیه در ادامه اظهار کرد: نگاه تقابلی عمل‌گرایانه پوتین و مانیفست‌هایی که پیش از جنگ اوکراین وجود دارد، بیانگر این مسئله است که در ماه‌های آینده علاوه بر ادامه درگیری در اوکراین ما شاهد تنش‌هایی در جبهه‌های جدید به ویژه لهستان و فنلاند خواهیم بود.
وی در پاسخ به این پرسش که در دوره جدید حضور پوتین در کرملین، مناسبات مسکو با کشورهای منطقه چگونه خواهد بود، افزود: با توجه به اینکه در دوران گذار نسل‌های بین‌المللی و فرایند کشورهای در حال رشد و نوظهور در منطقه هستیم، تقابل برای بازارهای اقتصادی نیز در حال شدت گرفتن است، به‌طوری‌که کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس به ویژه عربستان سعودی، امارات و قطر به دنبال تغییر رویکرد از غرب به شرق هستند. مسکو هم با ارائه بسترهای جدید اقتصادی سعی در حضور پررنگ تر در این منطقه (خلیج فارس) را دارد تا بتواند  جایگزین رقیب سنتی خود یعنی آمریکا شود.
مخیری با اشاره به مناسبات آنکارا و مسکو در سال‌های اخیر، گفت: از سال 2020 زمانی که مسئله قفقاز و درگیری‌های آن مطرح شد، نقطه ژئوپلتیک تضادساز میان مسکو و آنکارا شکل گرفت و از سوی دیگر رقابت‌هایی در شمال قاره آفریقا و دریای سیاه  میان روسیه و ترکیه شکل گرفته است. همین موضوع منجر شده دیدگاه کرملین نسبت به آنکارا متغیر شود؛ چراکه رجب طیب اردوغان همواره نگرشی ثابت و رویکرد مشخصی در قبال کشورهای منطقه به‌خصوص روسیه نداشته و همین مورد منجر شده مسکو پازل‌های سیاست بین‌الملل خود را  با ابزارهای جدیدی با دیگر همسایگان گسترش دهد.