​​​​​​​من داروسازی خوانده‌ام اما همیشه دوست داشتم بنویسم. از این نظر بیشتر خودم را یک خبرنگار هنری می‌دانم.
 هیچ وقت کتاب‌هایم را برای آورده مالی منتشر نکرده‌ام. 
من حتی از جیبم خرج کرده‌ام تا اثری درباره قالی منتشر کنم، این کار را به‌خاطر قالی ایران و برای مردم ایران انجام داده‌ام چون ما باید درباره آنچه داریم، بیاموزیم و همگی در این خصوص نیازمند یادگیری هستیم. 
ما همان افرادی هستیم که با ذوق، این هنر را خلق کردیم اما در مورد آن ننوشتیم تا آن را به یادگار بگذاریم.
این نقص تاریخی ما ایرانی‌هاست که به داشته‌های خودمان توجه عمیق و ریشه‌ای نداریم.
 اکنون مردمی که به این موزه می‌آیند، تنها با تماشای قالی‌ها چیزی دست‌گیرشان نمی‌شود؛ ما باید درباره این اثر هنری که با زندگیمان درآمیخته، به آن‌ها آموزش دهیم.