سازندگان «پوست شیر» که پس از فصل نخست با استقبال و بازخوردهای خوبی روبه‌رو شدند، فصل دوم را ساختند و با یک غافل‌گیری، مخاطبان را تشنه تماشای اثرشان در فصل سوم نگه داشتند. البته چندفصلی شدن سریال‌های موفق، حرکت بر لبه تیغ است و شاید سازندگان را برای کشدار کردن قصه، حریص کند؛ مرز خطرناکی که برادران محمودی باید مراقب حرکت روی آن باشند.
در پایان فصل دوم ، کشته شدن «صمد» که تنها سرنخ رسیدن به ساحل بود، گره رسیدن به قاتل و آدم‌ربا را کورتر کرد اما زنده بودن «ساحل» در پایان این فصل، مسیر قصه را به سمت دیگری برد و آدم‌های جدیدی را در فصل سوم رو کرد که احتمالاً در قسمت‌های بعدی شاهد نقش‌آفرینی آن‌ها خواهیم بود. قصه‌های فرعی سریال همچون ماجرای بهزاد، ناپدری ساحل و ارتباط رضا و مژگان هم در این فصل پررنگ‌تر خواهد شد.

 سوار بر فیلم‌نامه‌ای خوب
یکی از نقاط قوت «پوست شیر» دیالوگ‌های غافلگیرکننده و طلایی آن است. دیالوگ‌هایی که کمک زیادی به شخصیت‌پردازی‌ها می‌کند و ادامه این مسیر را در فصل سوم نیز شاهدیم، برای نمونه در سکانس گفت‌وگوی نعیم و محب، بازپرسی که عصبانی از خودسری‌های پدر ساحل است، راضی به همکاری نمی‌شود ولی با شنیدن این جمله که «نذار کش موی دختر منم بیفته توی دستم» نمی‌تواند درخواست کمک نعیم را رد کند.
قاتل و آدم‌ربای ناشناخته سریال، آدم باهوشی است که تا حد امکان، ردی از خودش به جا نمی‌گذارد و چند قدم جلوتر از پلیس و نعیم است. جذابیت قصه هم به خاطر هوش بالایی است که این شخصیت پنهان دارد و سبب می‌شود جویندگان ساحل مواجهه‌ای ذکاوتمندانه با ماجراها و اندک سرنخ‌ها داشته باشند. تا اینجای کار، برادران محمودی سطح تعلیق را بالا نگه داشته‌اند و باید دید در قسمت‌های بعدی هم این تعلیق بالا می‌ماند یا دست سازندگان در خلق موقعیت‌های جدید، بسته می‌شود؟

 ضعف در تریلر جاسوسی
مینی‌سریال «سقوط» هم پس از 9 قسمت، دیروز قسمت پایانی خود را از فیلیمو پخش کرد. سریالی که در آغاز پخش به دلیل سخنان مغرضانه و عقده‌گشایی یکی از بازیگرانش با حاشیه‌های زیادی مواجه شد اما در نهایت، فیلیمو تصمیم به پخش بدون مجوز سریال گرفت که البته تجربه قابل تأملی بدست آورد. اینکه امکان حذف پروانه نمایش هم وجود دارد و در صورت تخلف و شکایت، سازندگان باید پاسخگو باشند. با توجه به اینکه حذف پروانه ساخت، مطالبه چندین ساله سینماگران از مدیران سینمایی است بنابراین چنین تجربه‌ای می‌تواند قابل تحلیل و بررسی باشد.
قسمت آخر «سقوط» یکی از هیجان انگیزترین قسمت‌های این مینی‌سریال بود که برای بیشتر کردن هیجان ماجرا، نبردهایی هندی هم داشت و یکی از دلایل این ضعف، کم‌تجربه بودن سینمای ایران در تریلر جاسوسی است. در سکانس عملیات نجات آیسان توسط دیاکو، پس از لو رفتن خودرو و گریه نوزاد، گلوله‌هایی از فاصله چند متری توسط نیروهای داعش به سرنشینان شلیک می‌شد ولی به آن‌ها برخورد نمی‌کرد! نکته دیگر مربوط به بی‌توجهی در شخصیت‌پردازی و ریتم منطقی فیلم‌نامه است؛ اینکه چرا یک مأمور امنیتی، فکری برای احتمال سروصدای بچه در ایست و بازرسی‌ها نمی‌کند و برنامه‌ای برای آن ندارد. اگر نیروی غیب به داد سرنشینان خودرو نجات نمی‌رسید قصه، پایانی خوش نداشت. ساده‌انگاری و زودباوری مأمور ایست و بازرسی هم عجیب بود، اگر داعش این قدر ابله بود که یک شهر را به تصرف خودش درنمی‌آورد! در چنین نبردهایی رقابت قدرت با قدرت است و بنا نیست طرف مقابل را ضعیف و نادان نشان داد.

 اثرگذار روی مخاطب
سکانس پایانی سریال هم نماهایی از خیابان‌های شهر سنندج و امنیت حاکم بر شهر را نشان می‌داد که پیامی آشکار از قدر و بهای امنیت برای مخاطب داشت. در این سکانس، قهرمان فیلم،‌ هالیوودی‌طور پشت وانت با لباس‌های خونین نشسته بود در حالی که ورود آن‌ها با این سروشکل همراه با پیکری بی‌جان، منطقی نیست. جدا از اقتضائات سینمایی روایت و پیشبرد اتفاقی برخی حوادث، در مجموع «سقوط» از پس روایت برآمده و توانسته با ریتمی تند و پرهیجان و درامی جذاب و دیدنی، مخاطب را راضی نگه دارد به طوری که براساس نتایج مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) درباره این سریال که با مشارکت بیش از هزار نفر از سراسر کشور به صورت تلفنی انجام شده بود 60 درصد کاربران اعلام کردند سریال «سقوط» را تماشا کرده‌اند و 49 درصد هم گفته‌اند با تماشای این سریال، شناخت آن‌ها از داعش بیشتر شده است. 69درصد پاسخگویان هم اذعان داشته‌اند پس از تماشای آن، احساس نفرت و انزجارشان از داعش بیشتر شده است. البته انزجار مخاطبان پس از تماشای قسمت پایانی و دیدن جنایت‌های وحشیانه این گروه انحرافی، حتماً نمود بیشتری می‌یابد.

​​​​​​​خبرنگار: زهره کهندل