اما باوجود خط و نشان‌های پرشمار سازمان لیگ مبنی بر جریمه سنگین مربیان، بازهم کسی به این موضوع توجه نکرد و بعضاً برخی مربیان لیگ برتری از حضور در کنفرانس‌ها و نشست‌های خبری بازی‌های لیگ برتری سر باز می‌زدند و در اوج ناباوری آنالیزور یا بدنساز خود را برای گفت‌وگو با خبرنگاران به نشست خبری می‌فرستادند تا مشخص شود برگزارکننده رقابت‌های لیگ برتر از هیچ قدرت نظارتی و قانونی برخوردار نیست.
نکته جالب توجه این است که مربیان غایب که معمولاً هدایت تیم‌های بزرگ و پر طرفدار را برعهده دارند، در رویدادهای بین‌المللی شهامت انجام چنین کاری را ندارند؛ چون به خوبی می‌دانند کنفدراسیون فوتبال آسیا با هیچ احدی تعارف ندارد و چنانچه فردی خارج از پروتکل‌های تعیین شده رفتار کند نه تنها با محرومیت رو به رو خواهد شد، بلکه با جرایم مالی سنگین نقره داغ می‌شود، اما از آنجا که در فوتبال ایران سازوکار انضباطی و نظارتی مشخصی وجود ندارد، سازمان لیگ ترجیح می‌دهد گزینه خط ونشان را انتخاب کند.
از طرفی منتقدان و کارشناسان بر این باورند با توجه به شرایط وخیم مالی سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال آن‌ها از غیبت مربیان استقبال نیز می‌کنند؛ چون با این تاکتیک هم می‌توانند از ایجاد تنش‌های رسانه‌ای جلوگیری کنند و از طرفی برای فدراسیون فوتبال درآمدزایی کنند، به همین خاطر شاید در ظاهر از این اتفاق دلخور باشند، اما وقتی در جمع‌های خصوصی در این ارتباط صحبت می‌کنند از زاویه درآمدزایی این مسئله را به عنوان یک اتفاق مثبت ارزیابی می‌کنند.
حالا سؤال اینجاست وقتی برگزارکننده مسابقات به عنوان مجری قانون نسبت به رعایت آیین‌نامه اجرایی مسابقات به این ترتیب بی‌تفاوت ظاهر می‌شود چه انتظار و توقعی وجود دارد مربیان، بازیکنان و عوامل اجرایی تیم‌ها به قانون احترام بگذارند؟ فوتبال ایران در برهه کنونی گرفتار سیستم مدیریتی معیوب و غیر استاندارد شده تا حدی که هیچ کسی توجهی به قوانین و مقررات نمی‌کند و زمانی که پای قانون به میان بیاید رابطه جای ضابطه را می‌گیرد و با یک تلفن و توصیه همه چیز رفع و رجوع می‌شود، تا بی‌نظمی عجیبی در ساختار و بدنه فوتبال شکل گیرد، با این حال رئیس فدراسیون وقتی در برابر دوربین‌های تلویزیونی ظاهر می‌شود از رشد و توسعه فوتبال ایران سخن می‌گوید.