​​​​​​​شــبکار بــودم. پــای دســتگاه ایســتاده بــودم و بــرای خــودم آواز میخوانــدم. خوبــی آواز خوانــدن در فضــای چاپخانــه ایــن اســت کــه آن قدر ســر و صــدا هســت که کســی صدای آدم را نمیشــنود؛ مگر آنکه کاملا نزدیک آدم باشد.
من حسابی گرم آواز خواندن بودم و همکارم که روبه رویم ایستاده بود، هی با دست و بال زدن میخواست چیزی به من بگوید، اما من حســابی حواســم بــه آوازم بود که زیر و بمش را درســت بخوانــم. آوازم کــه تمام شــد، برگشــتم دیدم آقــای واقعــی (مدیرعامــل وقت مؤسسه) پشت سرم ایستاده است.
مانده بودم چی بگویم که آقای واقعی گفت: دقتت در آوازخوانی، مثل دقتت در کار چاپ، خوب است.