​​​​​​​در چنین گردنه مهم تاریخی که امنیت‌ اجتماعی در گرو فرهنگ ملی است، باید هر چه سریع‌تر این پرسش را از بازیگران حوزه فرهنگ بپرسیم که آیا حواسشان هست فعل آن‌ها تأثیر مستقیمی بر امنیت ملی می‌گذارد؟
شاید کمال تعریف از آنچه هویت می‌نامیم، پاسخی است که ملل دیگر به پرسش ما کیستیم می‌دهند؛ با نگاهی دقیق‌تر وقتی چنین پرسش اساسی مطرح‌ می‌شود، اشخاص روندی را آغاز می‌کنند که در آن با چنگ زدن ‌به تعاریف تاریخی و مردمی، خودشان را بازتعریف می‌کنند و به مطرح‌کننده مسئله پاسخ می‌دهند. اما در کدامین مرحله تاریخی است که ملت یک مرز و بوم می‌توانند در تکانه‌هایی که فرهنگشان را نشانه می‌گیرد پاسخ صحیحی به پرسش‌هایشان بدهند؟ محمدصادق جوکار، دکترای روابط بین‌الملل دانشگاه تهران در یکی از مقالاتش معتقد است در جامعه، دستگاه حکمرانی و اجرایی دو بازوی اساسی قدرت در کشور هستند که به عنوان نهادهای باز سامان‌بخش، با تولید و نظارت بر نهادهایی که علم فرهنگ را در دستان خود بالا می‌برند، امر فرهنگ‌سازی را انجام می‌دهند. از سوی دیگر، این فرهنگ ملی یک کشور است که اگر در امان باشد، با پر کردن شکاف‌هایی که در یک جامعه چندپاره وجود دارد، با ایجاد همدلی و همراهی نه تنها امنیت ملی را در سایه امنیت خود قرار می‌دهد بلکه ایجاد توسعه نیز خواهد کرد؛ چرا که منابع انسانی برای یک دولت به منزله قوای پیشران است.اگر در سال 2014، آن هم در صبح همان‌شبی که ایران با یک گل در دقایق آخر از آرژانتین باخت، از ملتی که تا بامداد در خیابان غرور تیم ملیشان را تشویق می‌کردند می‌پرسیدید آیا ممکن است روزی چنان این تیم را مورد قضاوت قرار دهید که برخی نیز از ناخشنودی آن خشنود باشند؟ از آن‌ها پاسخی مبنی بر غیرممکن بودن این واقعه دریافت می‌کردید. اکنون که در آستانه چنین واقعه‌ای قرار گرفته‌ایم احتمالاً علت و راه حل چنین اتفاقی همان است که سیدعلی حسینی، عضو فراکسیون روحانیون مجلس در یکی از مصاحبه‌هایش، ریشه مشکلات را در ضعف متولیان فرهنگ می‌نامد و می‌گوید: دستگاه‌های متولی فرهنگ هماهنگی لازم و کارآمد را برای پیگیری و تحقق آرمان‌های ملی ندارند. مسیر حل چنین ‌مشکلاتی نیز در بازقوت گرفتن نظارت بر متولیان فرهنگی کشور است تا مسیر گفت‌وگو را از پایین به بالا هموار کرده و بازتعریف تمام عناصر فرهنگی را فراهم آورند.

خبرنگار: محمد سجاد کاشانی