​​​​​​​نویسنده «مشق ارشاد» معتقد است ما در امپراتوری رسانه‌ای امروز جهان با شرایط خاصی روبه‌رو هستیم، گویی همه چیز در حال ضبط و ثبت شدن است. او با توجه به حربه‌های رسانه‌ای موجود، شرایط امر به معروف و نهی از منکر را اینگونه بیان کرد: 
در نظم کنونی جامعه امر به معروف و نهی از منکر باید مورد بازسازی و بازنگری قرار گیرد. در واقع اصل امر به معروف و نهی از منکر وجود دارد و مخصوص به یک زمان خاص نیست، اما باید تناسب با جامعه در شکل‌ها و قالب‌هایش حفظ شود. در حقیقت اصل تأثیرگذاری و متقاعدسازی متوجه مخاطب است. ما باید ارزیابی کنیم مخاطب در چه شرایط و موقعیتی است و بر اساس آن امر به معروف و نهی از منکر کنیم. اگر به این صورت نباشد اساساً امر به معروف مؤثر و کارآمد نخواهد بود. زمانی‌که مبحث تأثیرگذاری را مطرح می‌کنیم به این معنی است که نقطه شروع موضوع، مخاطب باشد. راهبرد نفوذ به بالا یک راهبرد اقناعی است که بیشتر رسانه‌ها بر اساس آن کار را پیش می‌برند. بنابراین آغاز امر به معروف و نهی از منکر از مخاطب است و اینکه مخاطب چه شرایط، موقعیت و نیازهایی دارد. پس از آن بر اساس این شرایط و نیازهای مخاطب بسنجیم چه برنامه‌ای باید ریخته شود تا اثر لازم گذاشته شود. دنیای رسانه کاملاً دارد از این راهبرد استفاده می‌کند و به صورت موردی علایق مخاطبش را بررسی و بر اساس آن، خوراک و برنامه تهیه می‌کند. در برنامه‌های فرهنگی و مذهبی هم باید این اتفاق رخ دهد. بنده معتقدم امر به معروف و نهی از منکر در مواجهات بین‌فردی و شهروندی که در حقیقت میان دو نفر صورت می‌گیرد همیشه موقعیت و جایگاه خودش را حفظ خواهد کرد. ما امر به معروفی داریم که توسط رسانه به عموم عرضه می‌کنیم و یک امر به معروف دیگر داریم که در مواجهات بین‌فردی اتفاق می‌افتد. در کتاب مشق ارشاد بیشتر این جنبه بین‌فردی مورد بررسی قرار گرفته و معتقدیم در هر جامعه و هر زمان و فضایی این موقعیت‌های بین‌فردی حفظ می‌شود و از بین نمی‌رود. یعنی هر میزان که جامعه فردگرا شود نهایت مراودات شهروندی است که از بین می‌رود. در وسایل نقلیه عمومی شاهدیم افراد به جای اینکه با فرد کنار دستی‌شان ارتباط بگیرند با رسانه ارتباط گرفته‌اند. در این شرایط، امر به معروف و نهی از منکر کردن یک آدم غریبه کار خیلی سختی می‌شود. ولی امر به معروف و نهی از منکر در مواجهات بین‌فردی میان آشنایان، آن جایگاهی که باید را دارد یعنی بین دو دوست یا همکار و فامیل این رویکرد و روحیه می‌تواند وجود داشته باشد. در نتیجه اگر بتوانیم در همین موارد هم کارآمد عمل کنیم امر به معروف خیلی مؤثر خواهد بود. در همین مواجهات که امکان امر به معروف هست نیز این موضوع را به شکل تأثیرگذار و متقاعدگر بلد نیستیم و آن را فرصت نمی‌دانیم. در مواردی احساس می‌کنیم اوضاع خیلی پیچیده شده مانند ارتباط میان شهروندان که همه فردگرا و محافظه‌کار شده‌اند. در این شرایط یک نفر اگر بخواهد در مورد رفتار شخصی قضاوت کند متهم به فضولی و دخالت می‌شود. اما در مواردی که راه باز است چرا امر به معروف نمی‌کنیم و چرا اگر انجام می‌دهیم مؤثر نیست؟ در مواردی که راه باز است باید از نیروی انسانی متقاعدگر با روش‌های متقاعدگرانه و محتوای اقناعی بهره ببریم و به هدف امر به معروف و نهی از منکر که درنهایت کمال افراد و سالم‌سازی جامعه است برسیم.