​​​​​​​سریال «پوست شیر» که یک درام جنایی جذاب است، پرونده قتلی مرموز را پیش روی مخاطب می‌گشاید که رد پای یک قاتل سریالی در آن دیده می‌شود. پیگیری پرونده‌های جنایی از این رو برای مخاطب جذاب است که پا به پای پلیس و خانواده مقتول به دنبال یافتن سرنخی از قاتل است، هر اتفاق کوچک یا موضوعی که ممکن است کم‌اهمیت باشد برای یابنده سرنخ‌ها اهمیت پیدا می‌کند. هوش، دقت و ذکاوت در واکاوی خط و ربط اتفاقات و سرنخ‌ها اولویت می‌یابد و این برای مخاطبی که علاقه‌مند به جست‌وجوگری است، نه تنها سرگرم‌کننده که وسوسه‌برانگیز است. 
«پوست شیر» ضرباهنگ نسبتاً خوبی دارد و سعی می‌کند در هر قسمت، برگ جدیدی رو کند تا مخاطب در مسیر کشف حقیقت، لذت ببرد. فلش‌بک‌هایی که هر کدام از شخصیت‌ها در مرور خاطراتشان با مقتول دارند می‌تواند به خط و ربط ماجراها کمک کند و رمزگشایی از رفتار شخصیت‌ها و قصه‌های مرموز زندگیشان هم بر تعلیق روایت اصلی و خرده‌روایت‌ها می‌افزاید. دو شخصیت اصلی سریال یعنی «نعیم مولایی» و «محب مشکات»، رازهای مگوی زیادی دارند و هر دو شخصیت برای بیننده، هنوز ناشناخته و مرموز هستند، حتی شخصیت‌های فرعی همچون لیلا، صدرا، رضا و زن رضا هم تا جایی که به باز شدن گره قصه کمک کنند برای مخاطب جذابیت دارند. پوست شیر تا اینجای کار که کمتر از نیمی از قسمت‌هایش پخش شده، تعلیق خوبی داشته و سعی کرده فضای رازآلود و معماگونه قصه اصلی را حفظ کند اما کار سازندگان از اینجا به بعد به دلیل شل شدن گره قصه به دلیل خط و ربط بین شخصیت‌ها، اتفاق‌ها و جزئیات، دشوارتر می‌شود. اگر این خطوط درست و منطقی به هم وصل شوند و مخاطب در رمزگشایی پرونده، همراه شود، سازندگان به سلامت از روی پوست خربزه عبور می‌کنند ولی اگر بنا به گمراه کردن مخاطب باشد، پای سازندگان روی پوست خربزه می‌لغزد و ممکن است مخاطب را از تماشای یک درام جنایی ایرانی دلسرد کند.

خبرنگار: زهره کهندل