آیت‌الله محمود قوچانی در کتاب خاطرات سال‌های نجف به خاطره‌ای جالب از دیدار امام خمینی(ره) و آیت الله سیدعلی قاضی اشاره کرده و می‌گوید: سال ۱۳۴۱ یا ۱۳۴۲ شمسی بود که به همراه پدرم به ایران آمدیم و به زیارت مشهد و نیز دیدار اقارب پدرم در قوچان رفتیم، سپس به قم مشرف شدیم. آن ایام همزمان با دوره‌ای بود که حضرت امام(ره) از زندان آزاد شده بودند و در قم تشریف داشتند. با اقامت ما در قم، چند تن از علمای قم به دیدن ابوی آمدند، حضرت امام(ره) نیز برای ملاقات با پدرم به منزل ما تشریف آوردند.
پس از دیدار و ملاقات اولیه، پدرم خاطره‌ای را از امام(ره) سؤال کرد و پرسید آیا شما به‌خاطر دارید زمانی که به نجف اشرف مشرف شدید و ملاقاتی با آیت‌الله سیدعلی قاضی (از علمای بزرگ اخلاق و استاد اخلاق مرحوم ابوی) داشتید؟ امام(ره) در پاسخ گفتند: بله، یادم هست روزی خدمت ایشان رسیدیم. پدرم دوباره درباره مطالبی که آقای قاضی ذکر فرموده بود، سؤال کرد و امام(ره) با تأملی فرمودند: «چیزی به خاطر ندارم».
اما آنچه من شخصاً به یاد دارم این است که من و مرحوم ابوی طبق معمول هر روز خدمت آقای قاضی شرفیاب می‌شدیم. ایشان دو جلسه داشتند؛ یک جلسه برای افراد خاص که یک ساعت پیش از غروب تشکیل و به نماز مغرب و عشا ختم می‌شد، جلسه‌ای هم در ساعت‌های پیش از ظهر داشتند که در آن جلسات افراد متفرقه هم می‌توانستند شرکت کنند. آن روز خدمت آقای قاضی بودیم که سید بزرگواری(حضرت امام) تشریف آوردند و مرحوم آقای قاضی خیلی ایشان را تجلیل و تکریم کردند و به ایشان احترام فراوانی گذاشتند. ما آن آقا را نمی‌شناختیم، با اینکه مرحوم قاضی اغلب از نظر اخلاق و عرف با همه برخورد یکسانی داشت، با آن سید صحبت‌هایی می‌کرد که برای ما اصلاً مفهوم نبود. از سلطان و پادشاه و پسر پادشاه و برخورد با مسائل و... صحبت می‌کرد که خیلی مبهم بود و ما متحیر بودیم این چه حرف‌هایی است که آقای قاضی به این آقا می‌زند. ایام نهضت و پس از سال ۱۳۴۲ شمسی بود. ابوی گفتند من الان می‌فهمم آن مطالبی را که آن روز مرحوم قاضی به ایشان (امام خمینی) متذکر می‌شدند، اشاره به چنین مسائل امروزی بوده که برای امام(ره) پیش آمده است.