​​​​​​​الهی، شکایت از تعدد غم‌هایمان کم نیست. توده‌ گناهانمان هم پشت بندگی‌مان را خم کرده است، اصلاً می‌دانی، ما بندگان فراموشکار توایم، سر به هوا و حواس پرتِ ملعبه های دنیایی. ما دلمان وقتی تنگ تو شد که کلاف زندگیمان شد انبوهی از گره‌های ریز و درشت، ما وقتی برایت بندگی کرده‌ایم که نیازی و حاجتی ما را کشاند سمت تو، ما قلب هایمان را گره نزده‌ایم به گوشه‌ در رحمتت و هنوز هم کبوتر روح‌مان را پرواز نداده‌ایم سمت آسمان ربوبیتت.
ما هر چه باشیم، تو باز همچنان معبودی، معشوقی و الهی.