وقتی صحبت از تاریخچه دوومیدانی ایران به میان می‌آید، آن‌هایی که تاریخ ورزش را بلد هستند، یاد علی باغبانباشی، روح‌الله رحمانی، اکبر باباخانلو، حسین غفوری‌زاده، جلال کشمیری، حمید سجادی و دیگرانی می‌افتند که طی 80-70 سال اخیر، در صحنه‌های بین‌المللی با نام ایران افتخار آفریده‌اند. اما واقعیت آن است که دوومیدانی ایران، تاریخچه‌ای به مراتب بیشتر دارد. «شاطر دوانی» یا «شاطری» عنوانی بود که در قرون گذشته به ورزشکاران حرفه‌ای دوومیدانی در ایران می‌دادند. امروزه از اصطلاح شاطر، برای معرفی استاد نانوا استفاده می‌کنند، اما در گذشته، شاطر به معنا فردی بود که می‌توانست با سرعت بالا بدود. شاطرها در دوره صفویه مسئولیت پیام‌رسانی و همراهی بزرگان را برعهده داشتند؛ یعنی شاطر بودن از این دوره و شاید پیش از آن، عملاً یک شغل بود و شاید بشود گفت با توجه به درآمد خوب شاطرها، آن‌ها نخستین ورزشکارانی بودند که به خاطر داشتن ورزیدگی در یک رشته خاص و خارج از فعالیت‌های نظامی، حقوق دریافت می‌کردند.