از شوخی‌های روزگار بود که مهدی آذریزدی که سهم بسزایی در کتابخوان شدن چند نسل از کودکان دیار خود داشت خود هیچ گاه به مدرسه نرفت. مهدی آذریزدی بی‌نیاز از معرفی به نظر می‌رسد، نه فقط از آن سبب که پس از مرگ او در تنهایی و پیری (تیرماه ۱۳۸۸) به سنت معمول این دیار یکباره با توجه بسیار زیاد روبه‌رو شد، بلکه بیش از همه به دلیل دمخور بودن چند نسل از کودکان این دیار با کتاب‌های او که معروف‌ترین آن‌ها مجموعه‌ای با عنوان «قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب» را شامل می‌شد که کتاب‌های بالینی بسیاری از این بچه‌ها بودند.داستان‌های او به عنوان نخستین نمونه‌های محبوب وطنی ادبیات کودک و نوجوان بودند که در میانه دهه 30 در قالب کتاب به بازار آمدند. آثاری که نویسنده‌ای ایرانی آن‌ها را نوشته بود و فرهنگی غریبه و وارداتی را در میان کودکان ترویج نمی‌کرد و از آثار منظوم و منثور کلاسیک ایرانی اقتباس شده بودند که با زبانی ساده و نثری دلنشین، فرهنگ و سنت گذشتگان همین سرزمین را به بچه‌ها آموزش می‌داد.  
 آذریزدی زندگی بسیار پرفراز و نشیبی داشت که در شکل‌گیری شخصیتش تأثیر فراوان داشت؛ مردی خودساخته که از رده‌های پایین آغاز کرد و پله پله بالا رفت تا اینکه نام خود را برای همیشه ماندگار کرد. از این سبب خاطرات شنیدنی بسیاری از یک عمر زیستن با کتاب و برای کتاب و همچنین دمخور بودن با معروف‌ترین چهره‌های حوزه نشر کتاب در ایران داشت. او در برخی یادداشت‌ها و گفت‌وگوهای خود به گوشه‌هایی از این خاطرات به صورت پراکنده اشاره کرده است. اما بلندترین گفت‌وگوی انجام شده با او که شرح تقریباً کامل و منسجمی از زندگی و آثار او را در بر می‌گیرد، گفت‌وگویی است که توسط پیام شمس‌الدینی در 
سال ۱۳۸۳ طی چندین جلسه با او انجام شده است. این گفت‌وگو دستمایه کتابی قرار گرفت با عنوان «حکایت پیر قصه‌گو» که به همت نشر جهان کتاب در سال ۱۳۹۱منتشر شد. کتاب حکایت پیر قصه‌گو سرگذشت یک عاشق کتاب است، کسی که به دلیل مخالفت پدر به مدرسه نرفت اما توسط او و اطرافیانش خواندن و نوشتن و تعلیمات مقدماتی را آموخت. او در این گفت‌وگوی خواندنی، از چهره‌های نامدار بسیاری یاد کرده؛ حسین مکی، پرویز ناتل خانلری، مرتضی کیوان، علی‌اکبر علمی، ذبیح‌الله منصوری، عبدالرحیم جعفری، مرتضی ممیز، فرشید مثقالی برادران رمضانی (نشر ابن‌سینا)، محمد تجویدی و بسیاری دیگر که اشاره به آن‌ها سیاهه‌ای بلند و بالا را طلب می‌کند، هر یک در گوشه‌هایی از این کتاب ظاهر می‌شوند و آذریزدی با بیانی صادقانه و دلنشین از آن‌ها یاد می‌کند. «حکایت پیر قصه‌گو» کتابی است که نه تنها از دل رویکردی حرفه‌ای از سوی گفت‌وگوکننده و ناشر زاده شده بلکه در جای جای کتاب و در لابه‌لای گفت‌وگو می‌توان نشانه‌های اشراف و آگاهی پیام شمس‌الدینی نسبت به آثار مهدی آذریزدی را به وضوح مشاهده کرد و همچنین دغدغه و علاقه‌مندی او برای ثبت و ضبط خاطرات ارزشمند این چهره فراموش‌نشدنی ادبیات کودک و نوجوان این دیار را.