فکر تشکیل نیروی دریایی مدرن در ایران، از دوره صفویه به ذهن مقامات ایرانی رسید؛ به خصوص پس از فتح هرمز و شناختن ارزش چنین نیرویی برای حفظ مرزهای آبی. با این حال در این دوره، ایران به دلایل مختلف صاحب قوه بحریه جدید نشد. در دوره افشاریه، نادرشاه برای نخستین بار به این مسئله ورود عملی پیدا کرد؛ او یک مهندس انگلیسی را به کار گرفت و از او خواست که یک ناو جنگی برای ارتش ایران بسازد. قرار بود این کشتی در دریای خزر به کارگیری شود. از سوی دیگر، نادرشاه بعد از فتح هند، سفارش ساخت کشتی‌های متعدد جنگی را به یک کمپانی کشتی‌سازی در بمبئی داد. اما انگلیسی‌ها که از ایجاد نیروی دریایی قوی در ایران، به شدت بیمناک بودند، دائم در کار ساخت کشتی‌ها، اشکال‌تراشی می‌کردند. ناوی که قرار بود در شمال به آب انداخته شود، با فرار مهندس انگلیسی، اصلاً ساخته نشد و از ناوگان جنوب نیز، تنها چند فروند کشتی به دست ایران رسید که آن هم، در دوران بیماری و سپس مرگ نادرشاه بود. سرجان ملکم، سفیر بریتانیا در دربار فتحعلی‌شاه، سال‌ها بعد، با خرسندی به دولت متبوع خود گزارش داد که این کشتی‌ها، شکسته و از رده خارج، در گوشه‌ای از ساحل بندرعباس رها شده‌اند.