نام‌آوران خراسان
«ابونصر سراج طوسی»طاووس الفقرا، مرجع علما
مقدم
عبدالله بن علی بن محمد بن یحیی سراج طوسی ملقب به «طاووس الفقرا» و مشهور به ابونصر سراج طوسی، صوفی، فقیه و محدث مشهور سده چهارم هجری قمری است.
او در توس متولد شد اما از سال تولدش اطلاعی در دست نیست. برخی سال وفات او را 378 قمری دانسته‌اند. خانواده او در زهد و پارسایی شهره بودند و در راه تصوف، بیشتر طریقت زهد و صحو را طی می‌کردند و چندان اهل سُکر و شطح و عشق نبودند. می‌گویند پدرش و به روایتی خود وی؛ در حال نماز وفات یافت.
ابونصر شاگرد ابومحمد مرتعش نیشابوری بود. از جعفر خُلدی، ابوبکر محمد بن داوود دُقی و احمد بن محمد سایح حدیث شنید و محمد بن حنیف شیرازی را نیز ملاقات کرد. همچنین ابوسعید محمد بن علی نقاش و عبدالرحمان بن محمد سراج از او حدیث روایت کرده‌اند.
ابونصر صفات نیکو و پسندیده بسیاری داشت. وی صاحب مقامات عالی و درجات رفیع و در زادگاهش توس، مرجع اهل علم بود. در ارشاد مقتدای مردم و در فنون و علوم طریقت و شریعت کامل بود. در معاملات و ریاضت شأنی عظیم داشت و در شرح دادن به کلمات مشایخ آیتی بود. او از جمله نخستین مؤلفان آثار صوفیانه به زبان عربی است.
ابونصر ازجمله عارفان سیاح و محققی بود که با اطلاعات گسترده‌اش از قرآن و حدیث، تلاش می‌کرد تا ناهمخوانی میان شریعت و طریقت را از بین ببرد. وی تصوف و عرفان را راهی همانند شرع و کاملاً پذیرفته شده در قرآن می‌دانست و برای گسترش این نگاه زاهدانه خود، همه جا به دنبال کسانی می‌گشت که مثل خودش فکر می‌کردند.
روزی یکی از مریدان به او گفت: مرا نصیحتی کن که خیر دنیا و آخرت در آن باشد. ابونصر پاسخ داد: بپرهیز از کسانی که دین را مایه اسباب دنیوی کرده و خود را به لباس اهل تقوا آراسته و از نشستن با اهل فسق به جهت کسب معاش احتراز ندارند و دیگر پرهیز کن از نشستن با کسانی که مدح و ذم‌شان جز برای طلب مال و اموال نباشد.
او در توس متولد شد اما از سال تولدش اطلاعی در دست نیست. برخی سال وفات او را 378 قمری دانسته‌اند. خانواده او در زهد و پارسایی شهره بودند و در راه تصوف، بیشتر طریقت زهد و صحو را طی می‌کردند و چندان اهل سُکر و شطح و عشق نبودند. می‌گویند پدرش و به روایتی خود وی؛ در حال نماز وفات یافت.
ابونصر شاگرد ابومحمد مرتعش نیشابوری بود. از جعفر خُلدی، ابوبکر محمد بن داوود دُقی و احمد بن محمد سایح حدیث شنید و محمد بن حنیف شیرازی را نیز ملاقات کرد. همچنین ابوسعید محمد بن علی نقاش و عبدالرحمان بن محمد سراج از او حدیث روایت کرده‌اند.
ابونصر صفات نیکو و پسندیده بسیاری داشت. وی صاحب مقامات عالی و درجات رفیع و در زادگاهش توس، مرجع اهل علم بود. در ارشاد مقتدای مردم و در فنون و علوم طریقت و شریعت کامل بود. در معاملات و ریاضت شأنی عظیم داشت و در شرح دادن به کلمات مشایخ آیتی بود. او از جمله نخستین مؤلفان آثار صوفیانه به زبان عربی است.
ابونصر ازجمله عارفان سیاح و محققی بود که با اطلاعات گسترده‌اش از قرآن و حدیث، تلاش می‌کرد تا ناهمخوانی میان شریعت و طریقت را از بین ببرد. وی تصوف و عرفان را راهی همانند شرع و کاملاً پذیرفته شده در قرآن می‌دانست و برای گسترش این نگاه زاهدانه خود، همه جا به دنبال کسانی می‌گشت که مثل خودش فکر می‌کردند.
روزی یکی از مریدان به او گفت: مرا نصیحتی کن که خیر دنیا و آخرت در آن باشد. ابونصر پاسخ داد: بپرهیز از کسانی که دین را مایه اسباب دنیوی کرده و خود را به لباس اهل تقوا آراسته و از نشستن با اهل فسق به جهت کسب معاش احتراز ندارند و دیگر پرهیز کن از نشستن با کسانی که مدح و ذم‌شان جز برای طلب مال و اموال نباشد.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
تیتر خبرها
-
دست دلالان از سفره عشایر کوتاه شود
-
آموزش 8هزار سرباز در طرح «سرباز مهارت»
-
راهاندازی ۵ «خانه احسان» در خراسان شمالی
-
شرایط دریافت «دامدار کارت» اعلام شد
-
پهلوانان نمیمیرند
-
مردان آسمانی
-
تجلیل از چهار دهه خدمات قرآنی استاد «سادات فاطمی»
-
«نارین قلعه» جاجرم پناهگاه تاریخی
-
افزایش ورود مسافر از افغانستان به دوغارون
-
«ابونصر سراج طوسی»طاووس الفقرا، مرجع علما
-
اختصاص «پارک آفرینش» بجنورد به بانوان
