یکی از نکاتی که نشان‌دهنده سلامت شخصیت در محیط خانواده است راستگو بودن است. یعنی زن و شوهر سعی کنند در هیچ شرایطی به هم دروغ نگویند. حتی اگر می‌بینند به زیان آن‌ها می‌شود ... چون نخستین دروغ‌هایی که بین زن و شوهر رد و بدل می‌شود انگار تیشه به ریشه زندگی زده می‌شود... آسیب‌ها شروع می‌شود ...دیوار اعتماد فرو می‌ریزد. یک لحظه همین را تصور کنید آدم حس کند شریک زندگی ممکن است به او دروغ بگوید. دیگر نمی‌شود آن اعتماد را به طرف مقابل داشت. می‌گوییم نکند این حرف را هم زد دروغ باشد. نکند فلان جا را گفته است رفتم، نرفته است. این یعنی شکل گرفتن ناامنی روحی و روانی در خانواده. من می‌خواستم یک تعبیری را به کار ببرم گفتم شاید پیازداغ آن زیاد باشد. یعنی ما راست بگوییم ولو پای طلاق رسیدیم، یعنی تا اینجا پای راست‌گویی خود باشیم. دایم نگوییم من این را گفتم که زندگی من از هم نپاشد.
من یک تجربه عینی از جلسات مشاوره بگویم. خیلی مواقع می‌بینیم زن و شوهر با این نیت به همدیگر دروغ گفتند که زندگی خود را حفظ کنند... بعد این دروغ زندگی آن‌ها را نابود کرده است. یعنی همان که می‌گوییم خدا در بدی، خیر قرار نداده است... یک نکته دیگر هم در صداقت و راست‌گویی وجود دارد که این را هم ما نباید فراموش کنیم. زن و شوهری که تلاش کنند به یکدیگر راست بگویند تلاش می‌کنند خطا هم نکنند. یعنی من اگر بگویم یک جایی می‌توانم به زن خود دروغ بگویم یا به شوهر خود دروغ بگویم، باب خطا را هم باز می‌کنم. همان تعبیری که شخصی به پیامبر(ص) مراجعه کرد گفت: یا رسول الله یک توصیه‌ای به من در زندگی بکنید. حضرت فرمودند: برو و دروغ نگو. یعنی مقید باش دروغ نگویی. تصور او این بود که کار ساده‌ای است، دروغ نمی‌گویم. حضرت فرمودند: این محور زندگی است. برخی خطاها را آدم انجام بدهد، دیده نمی‌شود چون این قول و قرار را گذاشته بود و اگر خطایی بکند بعد باید بابتش دروغ بگوید... در نتیجه یک به یک آن خطاها را کنار گذاشت. ما در روایت داریم همه بدی‌ها در خانه‌ای جمع است که کلید آن دروغ است. یعنی وقتی ما به خود اجازه بدهیم که دروغ بگوییم یعنی داریم به میدان خطاکاری ورود پیدا می‌کنیم.