حسین بن حسن خوارزمی کبرَوی معروف به تاج‌الدین، یکی از عارفان شیعی و دقیق‌ترین نویسندگان، شارحان و ادیبان سده هشتم و نهم هجری است که ازجمله دانشمندان ممتاز و برجسته دربار شاهرخ‌میرزا به حساب می‌آمده است.
او اساس عرفان و رسیدن به حقیقت را در دوستی امام علی(ع) و خاندان پیامبر اکرم(ص) می‌دانست. استاد وی در سیر و سلوک خواجه ابوالوفای خوارزمی (۸۳۵ق) از عرفای بنام سلسله کُبرَویه بود.
از وی دیوان شعر و آثاری در عرفان به یادگار مانده که بیشتر شرح و ترجمه است و در آن‌ها تأثیرپذیری از ابن عربی دیده می‌شود. «ینبوع الاسرار فی نصایح الابرار»، «منظومه کنوز الحقائق فی رموز الدقائق» و «جواهرالاسرار و زواهرالانوار» از آثار او هستند.
تاج‌الدین اهل خوارزم بود و بیشتر عمرش را در آنجا گذراند. تاریخ تولدش در برخی منابع بین سال‌های ۷۷۰ تا ۷۸۰ق نوشته شده است. او در زمان حیاتش مورد لطف و محبت غیـاث‌الدین شاه ملک، امیـر ترک و حاکم تیموری خوارزم بـود، چنان‌که به خواست او و برای بهبود روابط با امیران دشت قبچاق، به‌عنوان سفیر غیاث‌الدین به مناطق دشت، سرای و حاجی‌ترخان سفر کرد و چندی در آنجا ماند. وی همچنین سفری به مشهد داشته و بخشی از عمر خود را در آنجا گذراند.
تاج‌الدین تمام کتاب شرح مثنوی خود را از فواید شرح کلام حضرت علی(ع) در باب پرسش کمیل از چیستی حقیقت (معروف به حدیث حقیقت) می‌دانست. او در آثار منظوم و منثورش صریحاً از عشق و ارادت به علی(ع) و خاندانش سخن گفته و سیره عملی‌اش نیز بر آن گواه است.
حنفیان هرات در زمان شاهرخ‌میرزا، تاج‌الدین خوارزمی را به دلیل سرودن غزلی تکفیر کردند و او را به هرات خواندند. وی توانست اعتراض مدعیان را پاسخ دهد و از آن بلیه رهایی یابد اما ازبکان او را رها نکردند تا سرانجام در سال ۸۴۰قمری در خوارزم وی را به زخم تیغ از پای درآوردند. او در خوارزم در جوار خواجه ابوالوفا به خاک سپرده شد.