جلو‌تر می‌روم، حالا دیگر چادر و سایه‌بان بزرگ سفیدرنگشان هم پیداست و مردان و زنان پرتعدادی که هر کدام یک لیوان شیرچای در دست، به دنبال پناه و سایه‌ای هستند برای نشستن و نوشیدن و گوشِ جان سپردن به موسیقی دلنواز پاکستانی. اینجا چایخانه صحن امام حسن مجتبی(ع) است؛ صحن کریم اهل بیت(ع) که قرعه پهن‌ شدن بساط کریمانه‌اش امروز به نام پاکستانی‌های دست و دلباز و دلباخته شاه خراسان افتاده است.
اینجا در صحن امام حسن مجتبی(ع) که خیلی‌ها هنوز به نام «هدایت» آن را در خاطر دارند، یکی از سه چایخانه حرم مطهر برپا شده است؛ چایخانه‌ای که تا همین یک سال پیش با موقوفات امام رضا(ع) اداره می‌شد، اما مدتی است امام‌رضادوست‌های سرتاسر کشور برای اداره‌اش سر و دست می‌شکنند. خیران ارادتمند آستان شاه توس آن‌قدر زیاد هستند و در صفِ خدمت ردیف، که گاهی مثل همین امروز پیش می‌آید که گروهی، یک روز یا چندین ساعت، از گروه خیرِ مستقر قرض بگیرند و در آن بازه کوتاه زمانی ارادت خود را به شاه توس با پذیرایی جانانه از زوارش نشان دهند. مثل همین حالا که خیران پاکستانی این چایخانه را از خیران رفسنجانی برای یک روز قرض گرفته‌اند تا کام زائرانِ یار را با محبوب‌ترین نوشیدنی سرزمینشان شیرین کنند.

 بفرمایید یک لیوان شیرچای
بانی بساط شیرچایی این چایخانه، یک تاجرِ خیر پاکستانی به نام ابرار است که انگار خودش ایران نیست، اما به سفارش و با هزینه او صدها لیتر شیر خریداری شده و چای مخصوص شیرچایی پاکستانی‌ها از کشور همسایه جنوب شرقی خریداری و به ایران آورده شده است. این‌ها را سید خرم‌عباس نقوی می‌گوید، جوان ۳۰ ساله‌ای که خودش پاکستانی است و هم در مدرسه جامعه المصطفی علوم حدیث می‌خواند و هم هرجا پای خدمت به زائران امام رضا(ع) در میان باشد، پای کار است: «به ما گفتند بیایید شیرچایی آماده کنید، ما هم آمدیم. شیرچایی محبوب‌ترین نوشیدنی گرم مردم هند و پاکستان است و آماده‌سازی‌اش کار زمانبری است، هم بلدی می‌خواهد و هم چای مخصوص، برای همین گفتیم برای طبخ آن چای تپالِ دانه‌دار از پاکستان خریداری کنند و بیاورند».
سید خرم‌عباس برای طبخ چای تنها نیست و علی‌کاظم ۳۳ ساله او را همراهی می‌کند: «پخت شیرچایی که نوشیدنی خاص و محبوب مردم ماست، کار سختی است. شیر و شکر و چای و کمی هل را توی دیگ می‌ریزیم و بیش از یک ساعت و نیم روی شعله گاز هم می‌زنیم که هم ته نگیرد و هم به آرامی آماده شود تا نتیجه‌اش بشود یک معجون خوش‌طعم و انرژی‌زا».
سیدخرم عباس و علی‌کاظم که فارسی را هم خوب بلدند، هر دو اهل لاهور هستند و هر دو ۶ سالی می‌شود برای تحصیل علوم دینی و به عشق امام رضا(ع) به مشهد آمده‌اند و خدمت به زائران امام رئوف، چاشنیِ زندگی روزانه‌شان شده است.
علی‌کاظم اهل شهر عبدالحکیم در نزدیکی لاهور است و سیدخرم‌عباس اهل جهنگِ لاهور. باحیا و آرام و شمرده صحبت می‌کنند، دلشان نمی‌خواهد شناخته شوند، می‌گویند که اگر عکس و اسمشان جایی بیاید، خدمتشان به ریا آلوده می‌شود.
توی آشپزخانه دانشگاه رضوی، نفر سومی هم آن‌ها را همراهی می‌کند و پای شعله گازهای طبخ شیرچایی عرق می‌ریزد؛ محمدحسن لاشاری که اهل سنده کراچی است و همچنان پای شعله گاز و دور از چشم ما و زوار اطراف چایخانه.
این سه خادم پاکستانی حالا برای خودشان یک‌پا مشهدی شده‌اند، همین‌جا ازدواج کرده و هر کدام یکی دو فرزند دارند.

پشت پرده‌های عاشقی
خادم سبزپوش داخل چایخانه یک لیوان شیرچایی توی سینی تعارفم می‌کند، خادم‌های توی چایخانه همگی رفسنجانی هستند. امروز محل خدمتشان را در اختیار خیران پاکستانی قرار داده‌اند، اما کار توزیع شیرچایی با خودشان است.
لیوان شیرچایی گرم و شیرین و مطبوع است، اما اگر سیدخرم‌عباس نمی‌گفت، هرگز فکرش را هم نمی‌کردم که برای طبخ آن حدود دو ساعت در این ظهر گرم خردادی عرق ریخته‌اند. یا اگر علی‌کاظم نمی‌گفت، نمی‌دانستم این شیرچای محبوب‌ترین نوشیدنی آن‌هاست، آن‌قدر که به گفته او اگر به یک میهمانی با سفره‌های پر از خوراکی‌های لذیذ یا ظرف‌های لبریز از نقره و طلا دعوت شوید، اما در آن بزم خبری از شیرچایی نباشد، انگار چیزی نیست و پذیرایی نشده‌اید. در واقع نه من و نه هیچ‌کدام از زائرانی که لیوان شیرچایی را در چند ثانیه و چند جرعه سرمی‌کشند، این‌ها را نمی‌دانند، اما خب، مگر چه اهمیتی دارد؟ مهم این است که یک دلباخته اهل بیت(ع) یک امام‌رضایی تمام عیارِ غیرهموطن، یک گروه عاشقِ بی‌ادعا را از چندهزارکیلومتر آن‌طرف‌تر دورهم جمع کرده تا با محبوب‌ترین نوشیدنی‌شان به زائران یار خدمت کنند و بگویند همین‌قدر بی‌ادعا، همین‌قدر بی‌هیاهو و بی‌چشمداشت عاشقت هستیم و دوستت داریم.

خبرنگار: فاطمه مرادزاده