سال‌های مدیدی است در کشورهای مختلف برای حل مشکل مسکن، مسکن اجتماعی مطرح شده است. دولت‌ها آن را راه‌حلی برای تأمین مسکن گروه‌های کم‌درآمد جامعه یافتند. مسکن اجتماعی مترادف واژه‌ مسکن عمومی تلقی می‌شود. مسکن اجتماعی پس از جنگ جهانی به عنوان یکی از راه‌های تأمین مسکن گروه‌های کم‌درآمد و میان‌درآمد مورد توجه قرار گرفت. از نیمه دوم قرن نوزدهم ایده ایجاد مسکن اجتماعی برای حل بحران مسکن گروه‌های کم‌درآمد در کشورهای صنعتی مطرح شد. به طور کلی مسکن اجتماعی نوعی از مالکیت مسکن است که در آن مالک، دولت‌های ملی-محلی و یا سازمان‌های غیرانتفاعی هستند که مسکن مورد نظر را به صورت استیجاری در اختیار گروه‌های هدف سیاست‌گذار قرارمی‌دهند. در کشورهای مختلف بین 10 تا 30 درصد مسکن در حال ساخت را مسکن اجتماعی شامل می‌شود. نرخ اجاره‌بها در این گونه مسکن‌ها پایین‌تر از متوسط نرخ در بازار آزاد مسکن است. سیاست‌های اجتماعی‌حمایتی مسکن، طیفی از سیاست‌های کاملاً دولتی تا سیاست‌های کاملاً بازاری را نشان می‌دهد.