امام‏صادق(ع) فرمودند: هنگامی که آیه «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِیكُمْ ناراً» نازل شد، یکی از مسلمانان شروع به گریه کرد و گفت: «َ أَنَا قَدْ عَجَزْتُ عَنْ نَفْسِی كُلِّفْتُ أَهْلِی»؛ من از نَفْسِ خودم عاجزم و در مراقبت از آن درمانده‏ام، آن وقت این آیه، من را دربرابر اهلم هم مکلف کرده و بار دیگران را هم بر دوش من گذاشته است!
پیغمبر‏اکرم(ص) به او فرمود: «حَسْبُكَ أَنْ تَأْمُرَهُمْ بِمَا تَأْمُرُ بِهِ نَفْسَكَ وَ تَنْهَاهُمْ عَمَّا تَنْهَى عَنْهُ نَفْسَكَ»؛ کافی است تو آن‏ها را امر کنی به همان چیزی که خودت را به آن امر می‏کنی و نهی کنی آن‏ها را از همان چیزی که خودت را از آن نهی می‏کنی؛ یعنی همان‏طور که به خودت امر و نهی می‏کنی به آن‏ها هم امر و نهی کن.
بحار‏الأنوار، ج 97، ص 92