بر اساس آنچه کمیته ملی‌المپیک اعلام کرده است، این تفاهم‌نامه با هدف حمایت از مدال‌آوران ورزش ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو و المپیک پاریس در زمینه مسکن و اشتغال منعقد شده است و از آن‌جا که بحث اشتغال و مسکن مهم‌ترین دغدغه ورزشکاران است، این تفاهم‌نامه می‌تواند یک اتفاق خوب باشد؛ به شرطی که به مرحله اجرا برسد.

قهرمانان در تهران صاحبخانه می‌شوند؟
در زمان امضای این تفاهم‌نامه، هیچ جزئیاتی از آن منتشر نشد و همین مسئله سؤال‌هایی را برای اهالی ورزش به وجود آورده است. نکته مهم در عقد این تفاهم‌نامه این است که مشخص نیست این حمایت به چه صورت خواهد بود. در واقع قرار است شهرداری برای مدال‌آوران شغل فراهم کند و آن‌ها را استخدام کند یا حمایت در زمینه اشتغال به گونه دیگری است؟ در بخش مسکن هم این ابهام وجود دارد که شهرداری واقعاً می‌خواهد در تهران به مدال‌آوران خانه بدهد؟ در شرایط کنونی که یک متر زمین در شهر تهران قیمت بسیار بالایی دارد، این خانه‌ها کجا هستند که شهرداری تهران می‌خواهد آن‌ها را به قهرمانان بدهد؟

 از حرف تا واقعیت!
حتی محمود خسروی‌وفا، رئیس کمیته ملی المپیک هم به صورت شفاف نوع حمایت را مشخص نکرد و در جواب خبرنگاران مبنی بر اینکه مسکن‌ طلایی‌های بازی‌های آسیایی تضمین شده است؟ عنوان کرد:« نه من آمدم برای خودم مسکن بگیرم(با خنده). قرار بر این است هر خدمتی در زمینه مسکن و اشتغال باشد، انجام شود». 

محل تأمین شغل و خانه 
به نظر می‌رسد در ابتدا باید مفاد این تفاهم‌نامه به صورت شفاف در اختیار ورزشکاران قرار بگیرد و از حالا مشخص شود نوع حمایت شهرداری تهران به چه صورت است و از چه محلی قرار است تأمین شود. در واقع شهرداری اجازه دارد چنین وعده‎هایی در بخش قهرمانی ورزش بدهد؟ روشن شدن این نکات کمک می کند تا پس از بازی‌ها شکل حمایت شهرداری تغییر نکند و کمیته ملی المپیک و شهرداری دچار چالش نشوند.

 تضمین تفاهم‌نامه 
مسئله دیگر در مورد این تفاهم‌نامه این است که تعداد زیادی از ورزشکاران، ساکن شهرهای دیگر هستند و در صورت مدال‌آوری، این حمایت شامل آن‌ها می‌شود یا خیر؟ از همه مهم‌تر اینکه تضمین پایبندی به این تفاهم‌نامه چیست؟ قبلاً ورزشکاران از این تفاهم‌نامه‌ها زخم خورده‌اند. برای نمونه یک شرکت وعده یک جفت کفش طلا به مدال‌آوران المپیک ریو داد که در حد یک عکس تبلیغاتی باقی ماند.