کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته بر این باور است باوجود اینکه تیم والیبال نشسته دارای  هشت دوره قهرمانی در پارالمپیک بوده و  به مدت ۳۲ سال است در صدر رنکینگ جهان قرار دارد، اما همیشه مورد بی‌مهری مسئولان ورزش قرار گرفته و با بازیکنان این رشته همانند کارگران روزمزد برخورد می‌شود.
او می گوید: برای نخستین بار در پارالمپیک ۲۰۰۴ آتن حضور پیدا کردم که متأسفانه دوم شدیم. در پارالمپیک ۲۰۰۸ پکن با برتری ۳ بر صفر برابر تمام تیم‌ها توانستیم به قهرمانی دست پیدا کنیم که برد شیرینی بود. به جز این دو پارالمپیک، ۲۰۱۲ لندن، ۲۰۱۶ ریو و ۲۰۲۰ توکیو نیز تیم والیبال نشسته را همراهی کردم که دستاورد آن کسب یک مدال نقره و دو طلای تیمی بود.
وی معتقد است نصف بودن جوایز تیمی ظلم بزرگی به بازیکنان والیبال نشسته است؛ «اگر در این سال‌ها از حضورم در این رشته پشیمان شدم و یا حسرت خوردم به خاطر حقی بوده که پایمال شده، از سال ۲۰۱۰ بازی‌های پاراآسیایی گوانگجو که جوایز یکسان سازی شد، متأسفانه جوایز رشته‌های تیمی را نصف کردند، در حالی که ما در هر تورنمنتی برخلاف رشته‌های انفرادی از اول تا پایان بازی‌ها درگیر هستیم. 
علیپوریان گفت:«اینکه تا چند پارالمپیک دیگر می‌توانم حضور داشته باشم، سؤال سختی است. به هر صورت هنوز تصمیم نگرفته‌ام که تا چند پارالمپیک دیگر می‌توانم شرکت کنم.
 هفت سال است کاپیتانی تیم را برعهده دارم و در این سال‌ها سعی کردم ارتباط خوبی بین بازیکنان و کادر فنی برقرار کنم. با این حال پس از اینکه از مسابقات جهانی بوسنی برگشتیم و مورد بی توجهی مسئولان ورزش قرار گرفتیم، در مصاحبه ای عنوان کردم اجازه دهید برای اولین بار برای خودمان دست بزنیم و افتخار کنیم. ما چه کاری باید انجام دهیم که دیده شویم؟ پس از مسابقات جهانی بوسنی دو ماه اردو نداشتیم و مثل کارگران روزمزد با ما برخورد کردند. همچنین حقوقی که از صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان به بازیکنان والیبال نشسته واریز می‌شود بسیار ناچیز است، پیش از اعزام به مسابقات جهانی بوسنی در همین سالن فدراسیون جانبازان و معلولان به وزیر ورزش گفتیم حقوقی که از صندوق می گیریم بسیار پایین است، او گفت؛ طی یکی دو ماه آینده این موضوع را پیگیری می کنیم که فکر می‌کنم فراموش همه شده است.